Weblog Fam Schuring USA2017

- We 10339 Km hebben gereden.
- We 8766 Fotos hebben gemaakt .
- We nu 41 (23 Gb) filmpjes (Timelaps) van de dashcam op de weblog hebben staan.
- Er 550 Gb aan filmateriaal van de dashcam is gekomen.
- We 197 filmpjes hebben gemaakt.
- Brie niet bang is als er 400 000 vleermuizen uitvliegen.
- We in de Rocky's op 3700 meter hebben gereden en Brie dit wel eng vond.
- Brie haar wandel tempo omhoog schiet als ze denkt een beer te zien.
- Dit wandel tempo ook heeft zodra ze in grotten loopt.
- Rene gestopt is met roken.
- Tessa en Vera ongeveer 5 Seizoenen Netflix gekeken hebben tijdens het rijden.
- Tessa 8 uur langer jarig was vond ze door het tijdverschil.
- Elvis nog leeft (heel veel zelfs).
- We van 1,99 tot 3,39 dollar hebben betaald voor een gallon benzine.
- We niet willen weten hoeveel gallon we verbruikt hebben.
- De eclips erg gaaf was, en dik 2 minuten duurde.
- Tessa erg goed wraps kan maken.
- Vera haar moeder verslaat met memory.
- We vaker de airco aan hebben gehad dan de kachel (1 keer de kachel).
- We 12 staten door gereisd zijn.
- De route zo als we gereden hebben ook ook ongeveer is zo als we gedacht hadden.





- We nu totaal in 30 staten zijn geweest, en we totaal 24888 Km hebben gereden.

Om 8 uur werd ik wakker gemaakt door Rene.
Hij was er al een tijdje uit en had wifi geregeld, waardoor hij onze vliegtickets al ingecheckt had.
Na het wassen de laatste hand gelegd aan het koffers inpakken en afval weggooien.
We reden weg en gingen vlak bij het bedrijf waar we de camper moesten inleveren nog even tanken.
We konden geen propaangas meer vinden, maar dat kan je gewoon afkopen bij het verhuurbedrijf.
Om 10 uur waren we er.
De dame die de camper innam, wilde ons eerst nog schoonmaakkosten berekenen.
Ik zei dat we de vorige keer het niet hoefden te doen.
Ze zei dat het bij hen normaal was, maar uiteindelijk hoefden we niet te betalen.
Ze belde het mannetje die ons naar het vliegveld zou brengen en we waren al gauw op weg in de Nissan Quest.
Hij vertelde over zijn werk bij de weg waar we over reden, zijn huwelijk en zijn huidige tuinbedrijf die hij met zijn zoons runt.
Hij is 72 jaar. We reden eerst naar het verkeerde kant van het vliegveld, naar International ipv domestic.
Na hem een fooi te hebben gegeven zijn we naar binnen gelopen.
We konden al direct onze koffers inleveren, boarding passes uitprinten en door de controle om naar gate 16 te gaan.
Na wat te eten gehaald te hebben zijn we gaan zitten en heeft Tessa met Marise gebeld tot we konden boarden om 14:00 uur.

We vlogen naar Washington DC en stapten daar over naar gate 9.


We gingen daar boarden en vlogen niet zo snel, bleek dat de laadklep van de koffers niet meer dicht te willen.
Erg bemoedigend was het niet.
Na 1,5 uur konden we opstijgen. Om 18:30 i.p.v 17:30 uur.
Na lekker voedsel (not) en heel wat filmpjes kwamen we aan in Amsterdam.
Daar wachtte Richard ons op en bracht ons thuis.

Thanks Ries.
Tessa en Vera naar school gebracht, boodschapjes gedaan terwijl Richard een assessment deed, en daarna douchen, hangen, wassen.
En appels en aardappels schillen voor Rene zijn slaatje. Toch heerlijk om weer thuis te zijn.

Vanmorgen is Tessa vroeg naar beneden gegaan voor wifi.
We ruimden op, brachten ons bijltje naar Tom en Judy en namen afscheid.
Hun hondje vond het niet leuk en beet Rene even lekker in beide voeten.
Een aanval op de sandaalbandjes van heb ik jou daar.
We reden naar beneden, pikten Tessa op.
Gingen dumpen en afval weggooien en waren om 10:30 uur op weg.
Het werd onderweg weer steeds bergachtiger.

Om 11:45 uur gingen we bij een mooi uitzichtspunt er even uit om de beentjes te strekken en van het uitzicht te genieten en rond 13:30 uur reden we over de staatsgrens van Georgia heen.

We stopten bij de Mac en we kregen daar de waarschuwing dat we meer dan een uur reistijd erbij moeten tellen ivm brugbrand op 1 van de toegangswegen.
We reden op aanraden van Judy naar Marietta, en het RV Park daar.
Er was geen plek meer en de eigenaar wilde ons 40 miles terugsturen en gaf ons een nummer.
Nou daar had ik geen zin in. Daarvoor waren we bij de Walmart, maar daar was het te warm voor om te overnachten.
Toen we weggingen zagen we in het midden van de parkeerplaats een politieobservatiezuil, wat ook niet bemoedigend is natuurlijk.
We reden door naar Austell om naar een KOA camping te gaan. Dachten we, maar ze heetten alleen maar zo, de slimmerd.
We werden welkom geheten vanuit de auto door mijnheer BeginnendeKorsakov.
Hij belde de eigenaresse en hielp ons aan plekje 7 voor 25 euro.
Die moesten we in een envelopje in de brievenbus gooien. Het plekje had alles.
Dus ook stroom wat fijn was, want wat was het broeierig en heet zeg.
Na de koffie en soepje hebben we de koffers ingepakt.

Ik vroeg aan onze buurman of hij onze stoelen willen hebben.
Ons overgebleven eten en koffiemelk suiker hebben we aan de andere buurjongens gegeven.
Ze waren er super blij mee.
Alles paste weer in de koffers wonderbaarlijk en de meiden waren superwild en blij dat we morgen gaan vliegen.
Ze zijn toe aan hun vrienden ontmoeten.
Ze gingen nog wat eten terwijl wij al in bed lagen. Ons laatste nachtje in de camper…

Vanmorgen ging Tessa al vroeg naar beneden richting wifi.
Ze waarschuwde ons dat we maar om 10 uur naar ons plekje beneden moeten komen in plaats van 11 uur, omdat er al mensen gingen zitten.
We pakten drinken, stoeltjes eten, het camera-emmersysteempje van Rene voor het opnemen van een timelapsfilmpje en op weg waren we.

We zaten vooraan met onze voetjes en stoeltjes in het water en hadden prachtig uitzicht.

Het was maar goed dat we konden zwemmen, want het was behoorlijk warm.

Het werd een gezellige rots met een groepje linksachter ons en 2 mensen rechts.

En aan de andere kant van de rots was een man met een eigengemaakte telescoop met zijn I-pad, zo hoefde je niet naar omhoog te kijken om te zien hoe ver de maan ervoor staat.
We hebben een hoop lol gehad en opeens was het zover.
Het licht werd al anders, het werd minder warm. (later bleek volgens de buren dat de temp. 10 graden farenheid minder).
De man achter ons riep: 10 seconds en ja hoor daar was het 100 %.
13:31 uur Rene zag het aan de wolken ver weg al aankomen.
Iedereen juichen, voelen, onder de indruk zijn.

Echt gaaf om mee te mogen maken met elkaar.

18 jaar geleden met zijn 2-en en nu met de meiden !

Wat een mazzelaar ben ik toch.

De dames mochten van de buurtjes de kano gebruiken.

Vera vond het super en Tessa maar zozo.
Rond 15:00 uur was de zonsverduistering achter de rug en rond 16:00 uur gingen we terug naar de camper om een soepje te gaan eten en bij te komen.
Tessa ging lekker douchen en Vera ging filmpje kijken.
Wij een beetje bijkomen en filmpje backuppen en koffie leuten.
Einde van de middag gingen we naar Mark en Judy om ons emailadres door te gaan geven zoals beloofd.
We vertelden waar we gezwommen hadden, en beloofden hen even mee te lopen waar het is.
Rene had nog niet genoeg gezwommen en trok zijn zwembroek weer aan.
Na een tijdje haalde ik Bruce op en toen we weggingen kwam Judy nog, die we ook maar even brachten.
Een uurtje of 7 staken we de de bbq aan en ons laatste kampvuurtje van deze vakantie.

Kwart voor 9 werden we gehaald door Mark om watermeloen te komen eten en we hebben daar nog een gezellige avond gehad met zijn allen.
En Tessa had een enorm insect op haar handen, waar we even niet de naam meer van weten.

Tessa en Rene denken een JARbug. Brrrr, een kind van mij dit dat durft….

Vanmorgen werden we al vroeg wakker gemaakt door 2 oudere dames die met de auto naar de douche kwamen en om beurten gingen douchen, kwebbelen en de auto lieten draaien.
Ik denk dat dat heel gewoon is hier en Rene denkt dat de auto anders niet meer start, want de motorkap wilde ook niet goed dicht.
Om kwart voor 12 vertrokken we met de camper van ons plekje (snif) en na gedumpt te hebben gingen we zwemmen bij boatramp 1.

Rene vond daar gelukkig zijn ananasshirtje weer terug die hij laatst had laten liggen.
Er kwamen nog 2 dames zwemmen en een paar mensen kwamen kijken hoe de zon staat om een mooi plekje uit te zoeken voor morgen.
We gingen daarna naar het haventje om daar bij het restaurant wat te drinken.
We hebben nog maar 40 dollar en onze passen werken niet.
Wij uitleggen aan Greg dat we eerst wat willen drinken en proberen om te kunnen betalen.
Hij dacht gelijk wat zielig.
En vertelde dat toen hij in Europa was, hem een soortgelijk iets is overkomen en dat we gewoon moeten bestellen en evt. betaalt hij het wel.
Een mevrouw gaf haar creditcard al en zo ging het maar door. Echt heel lief.
We gingen naar binnen om te proberen een zakje chips (4,50 dollar!) te halen, maar de kaarten bleken niet te werken.
Rene ging een oplader uit de camper halen en ik ging chatten met de Rabobank.
Die gaf uiteindelijk een telefoonnummer door die we konden bellen en nadat Rene allerlei vragen moest beantwoorden werd alles in orde gemaakt.
We zaten 0.01 cent onder onze limiet en de debetcard werkt heel vaak hier niet omdat in de USA ze geen chip hebben, vandaar dat veel op de creditcard moet.
Na de limiet verhoogd te hebben konden we los


We hebben gelukkig daar nog een hele tijd kunnen zitten en mijn kopje koffie was heerlijk.
Het restaurant is ook een boot en we keken uit op heel veel visjes met blauwe staart en schildpadden.

Je mocht ze gewoon voeren met het eten op je bord.
Ik had fish and chips Catfish, Rene een broodje bbq pulled pork en Vera iets met kip en Tessa chickenwrap.
De heren hier vertelden nog oven hun studies en dat Manchester hoog op hun afstudeerlijstje staat.
Nadat we ze nogmaals bedankt hadden voor een hun lieve aanbod zijn we vertrokken na ons nieuwe plekje 11 bovenop de berg in het bos.

Tessa moest gelijk weer weg, want ze had geen wifi, en zonder wifi geen vrienden en geen leven dus.
Vera ging een filmpje kijken die ze bij het restaurant had gedownload.
Rene sprak even met de buren, die we al de hele dag tegenkwamen en mee babbelden.
Ik haalde hem op omdat het stroom eraf geklapt was.
Na dat gefikst te hebben zijn Rene en ik naar beneden gelopen om te kijken of ons plekje alweer bezet was en nee hoor, net wat ik dacht.
Teruggekomen boven hebben we wat gedronken en heeft Rene zijn dashcam gemodificeerd en op de emmer gemonteerd.
Het is een mooie constructie geworden en hopelijk kunnen we morgen de zonsverduistering in timelapse opnemen !
Na verloop van tijd werden we uitgenodigd door Mark and Judy, de buurman en buurvrouw iets verderop.
Zijn dochter Karen en schoonzoon Kirk en kleinkinderen Daniel, Elyja en Caithlyn komen straks en ook hun vrienden Bruce and June, die naast hun staan om hotdogs en corn te eten en gezellig samen te zijn. Wat lief he?
Om 17:30 uur werden we verwacht en iets later kwamen zijn dochter en familie aan.

Het werd een supergezellig samenzijn en Rene heeft gewonnen met silly games, 2 ballen aan een touwtje om stangen gooien.

Vandaag hebben we een hele luie dag bij de camper op het park doorgebracht.
Buren uitzwaaien, Koffiedrinken, douchen, wifi ophalen, Wilma feliciteren met haar verjaardag.

Soepje eten, aan de waterrand zitten. Naar het winkeltje lopen.

Vuil water dumpen, weer koffie drinken, weer whatsappen, de dashcam voorbereiden voor de eclips, memory spelen met Vera.

Tessa zit bij het water te skypen met Anne en Marise, eten, zwemmen, hangen, Youtube tweelingjongens meekijken met Tessa, sterren kijken, wiki lezen over vuurvliegjes.

Zo duurt de dag lekker lang en zijn we goed mindful bezig.

Er zijn inmiddels veel meer mensen aangekomen, maar ze verwachten gekte a.s. maandag met de Eclips.
Tessa en Vera gingen ‘s avonds laat nog eten maken, hongerige tieners.

Tessa probeerde nog marshmallows te maken in de magnetron, maar aan de braakgeluiden te horen, was dit geen succes.

Vannacht had het flink geonweerd rondom ons en soms dreunde het lekker over het meer heen.
Ik had medelijden met de jongen en het meisje in het tentje beneden.
Al dat water wat er naar beneden kwam.
Na het ontbijt hebben we een hele tijd met onze buurtjes uit Charlotte gesproken, John en Tandy Graham.
Hij heeft bij Dupont gewerkt in Dordrecht.
En ze gaan via allerlei vrienden naar Mount Rushmore.
Hij is sinds een tijd met pensioen en het bevalt hem prima.
Zo rond half een zijn we gaan touren om te kijken waar we het beste kunnen overnachten zondag, omdat ze geen plek hebben op het park.
We hebben gekeken bij de dam, maar dat wordt moeilijk.

Daaronder is een camping, maar ook zij hebben geen plek.

Het wordt waarschijnlijk een Walmart hier zo’n 20 mile verderop.
Voor de ingang van het park stopten we bij een tankstation/market, genaamd Big Rock Market.
Het meisje dat ons hielp heet Destiny en wil met ons mee naar Europa.
De schoonmoeder van de eigenaar was met Rene in gesprek om een overnachtingsplaatsje te regelen en ik zag de dollartekens in haar ogen verschijnen.
We konden zondag daar wel heen komen tussen elf en twaalf en dat mochten we wel bij haar gaan staan voor 100 dollar, maar zonder enige faciliteiten.
We bestelden kip en een locale lekkernij, broodje frisket beef, en een grote fles lokaal bier (1,8 liter) en vertrokken weer naar ons park(je).
We keken bij Boatramp 1 hoe de zon staat en dat is ook een mooi plekje om de eclips te bekijken.
We gingen lekker rondhangen en Vera en ik gingen Memory spelen met de kaartjes die ik uit het boek van Pieternella heb uitgeknipt.

Na verloop van tijd gingen we eens op de site kijken of er inmiddels plek is op het park, en Rene zei: Bel jij ze anders ff.
Zo gezegd zo gedaan en ik loog een ietsiepietsie over de grootte van de camper.
Ze gaf aan dat als we op nummer 11 passen we die kunnen regelen bij de campingwinkel.
En ja hoor...We passen !
Racen naar het winkeltje en betalen en Hoera feestje.
Hoeven we gelukkig niet te zwerven, maar wel dubbel tarief.
Later kwamen ze ons nog een eclippakketje brengen met 2 brilletjes en blikjeshouders. Dat dan weer wel
Rene en Tessa gingen voor aan de punt kijken waar we de eclips eventueel kunnen bekijken.

Nadat ik nog via Whatsapp bellen met Richard en Patricia wat ‘schooldingen’ heb doorgesproken ging ik met Tessa Memory spelen.
Daarna een lekker pastaatje gegeten en het vuurtje aangemaakt waar we tot na tienen gezellig hebben gezeten.

Vanmorgen ging Tessa naar voren om te skypen met Marise en nadat we klaar waren met douchen gingen we dumpen en Tessa ophalen.
Eerst gingen we nog iets verderop naar Cooters. Waar de General Lee staat en een museum/souvenirwinkel van The Dukes of Hazard.

Dit speelde in mijn jeugd, zo’n beetje tot 1985 geloof ik.

Ik vond het super leuk om Roscoe P Coltrane nog even na te doen.
Daarna nog een deurtje verderop naar vrienden van Willie Nelson en toen zijn we de Purple Heart route gaan doen.
Ongeveer 1,5 uur later waren we in het Edgar Evins State Park in Silver Point.
Hier willen we een paar dagen staan om de eclips goed te kunnen zien.
Helaas kunnen we hier maar t/m zondag blijven.
We staan op plekje 41 voor 112 dollar voor 3 nachten.
De lieve mevrouw heeft gelukkig wel het Eclips tarief er voor ons afgehaald.
We staan op een invalide plek, dus mooi vlak en ruim beton.

Wat opvalt aan de plekken hier is dat ze op betonnen plateau’s op palen boven de grond hangen.
Het park ligt aan de kust van Center Hill Lake met veel recreatie mogelijkheden en mooie vogels en vlinders (35 soorten).
Half vier zijn we naar het winkeltje gegaan om marshmallows te kopen en de mevrouw verteld uitgebreid over haar hond en zucht om te hopen dat het weekend voorbij is.
Er is werkelijk nog geen kip hier, maar ze voelt nu de druk al.
Even na 5 gingen we naar de boatramp om te gaan zwemmen.

Er liep een moederhert met 3 jongen de weg over en de manschappen gingen zwemmen.

Toen Rene er weer uit wilde schreeuwde hij want hij werd beknabbeld door deze of gene vis.
De roofvogels kwamen gelijk naar hem toe )
Daarna reden we nog even naar de andere boatramp en naar het haventje, maar gingen terug om te bbq-en.
Op de terugweg zagen we nog 3 kalkoenen oversteken.
Rene heeft even in het kalkoens uit het raam geroepen wanneer het thanksgiving is.
Onze buurman kwam even kennis maken met zijn allerschattigste puppie Beau, een Boston Terrier die meer lijkt op een boxertje.
Na het bbq-en konden we het nog goed gebruiken voor het verwarmen van de marsmallows.
Dit alles onder de begeleiding van vuurvliegjes.
Nog geprobeerd Joke en Doug te bellen, maar die waren niet thuis, dus morgen nog maar eens proberen.
En we kregen een appje dat Branden een schattige nieuwe kitten heeft. Ze weten nog geen naam.

Vanmorgen besloten om nog maar een dagje erbij aan te boeken.
Voor 10:00 uur moest je dit laten weten en we hebben eindelijk een mooi whiskey flesje voor Rene gekocht.
We hebben een wasje erin gegooid en de meiden gingen lekker zwemmen en Rene ook maar even.

Het was flink heet vanmiddag en we besloten naar de Mall iets verderop te gaan.
Opry Mills, Een belachelijk groot winkelcentrum, waar we uren achter de meiden aangehuppeld zijn en ze zijn uiteindelijk geslaagd.

Gelukkig mochten we wel een keertje uitrusten en hebben we koffie gedronken bij de Starbucks, waar ik natuurlijk ook weer een mok van Nashville heb aangeschaft.
Half 6 reden we weer naar de camping en zagen onderweg Cooters, van de Dukes of Hazzard en General Lee.

Voor de camper zittend hebben weer lekker koffie en thee geleut.
Ik heb weer een broodje hamburger gemaakt, maar de meiden hadden zo’n honger dat Tessa ook nog wrapjes voor haar en Vera maakte.
Hierna gingen we zwemmen, waar we getrakteerd werden op een live optreden van een countryzangeres.
Na het douchen buiten dit blogje schrijven en met onze engelse buren, met hun schattige kindjes een praatje gemaakt.
Rene zit weer te winnen van Angry Birds en is blij dat hij af en toe weer gestoken wordt door een mug.
We horen nu nog de live muziek, begeleid door krekels, vogels en kikkers….

Voor we weggingen van Natchez State Park zijn Rene en de meiden nog een tijdje gaan zwemmen.

Het is weer een eind het park uitrijden, maar er staan schitterende Pecan bomen, de op 3 na grootste bomen ter wereld.

We zwaaiden Bill uit en gingen 65 noord richting grote stad .
Onderweg heb ik ma nog even gebeld en ze is opgelucht dat we volgende week al weer naar huis komen.
Ik mis haar ook wel hoor, moet ik eerlijk bekennen.
We gingen de Mississippi en de Tennessee Rivers over. Wat een rivieren zijn dat zeg.
In Nashville aangekomen zo’n 2 uur later zijn we gestopt bij Two Rivers Campground, waar een pop verkleed als Willie Nelson je welkom heet.
We overnachten op plekje 511 voor 51 dollar per nacht en we houden een optie open voor een 2e nacht.

De zon scheen heerlijk en de meiden lagen om half 3 alweer lekker in het zwembadje voor bij de campingwinkel.

We hebben eindelijk de kaarten op de bus gedaan uit Memphis naar Nederland en de Shuttlebus naar Downtown voor 17:00 uur geregeld en Rene en ik sprongen ook maar even het zwembad in.
Nadat we om 17:00 uur 40 dollar voor het retourtje binnenstad hadden afgetikt zijn we uitgestapt voor BB Kings Blues Club en eerst een stukje gelopen buiten Broadway om.

Bij het gemeentehuis, of zoals het op het gebouw staat: Davidson County Public Building and Court House aan de Union Street waren ze aan het demonstreren en filmen.

We zijn Broadway heen en weer gelopen en uiteindelijk in de Honky Tonk Central op de 2e verdieping, uitkijkend op straat, wat gaan eten en drinken terwijl er een bandje begon te spelen.

Om 20:00 uur werden we echter verzocht door de bewaking af te ronden en te vertrekken omdat de meiden nog geen 21 zijn.
We hebben nog wat rondgelopen en de shuttlebus terug gepakt naar de camping.

Tijdens het wachten nog gesproken met mensen van onze camping, die in Orlando wonen.
Hun vakantie zit er al weer bijna op en ze cruisen zo rustig naar huis.
Voor de camper nog heerlijk een wijntje gedronken en Rene kukelde al gauw in slaap, waardoor we maar naar binnen gingen.
De meiden hebben hun wifi, dus die hoor of zie je niet meer.

Na ons vertrek zo rond elf uur hebben we het hek van Graceland nog even gefotografeerd.

Er staan daar miljoenen dingen opgeschreven.
We zijn iets verderop daar naar de Nike Clearance Store gegaan in de hoop dat Tessa zou slagen voor haar schoenen. Zoveel keus, maar niet razend enthousiast, dus onverrichter zaak weggegaan.
Volgende stop was de Sun Studio, ook een bedevaartsoord voor mij, omdat U2 daar ook muziek heeft opgenomen.
Daar aangekomen, stapten er net busladingen van mensen uit het Elvis hotel eruit.

De bus stond zelfs voor mijn uitzicht en ik dacht...laat maar zitten, ik heb er de krrrracht niet meer voor.
Genoeg Elvis fans gezien de laatste 2 dagen.
We reden via de 64 east en 100 naar Chickasam SP maar na onze stop bij de Walmart in Whiteville plensde het zo hard, dat we besloten door te gaan.
We mochten nl niet bij het meer staan en moesten in het druppende bos staan.
Net toen we uit wilden stappen sloeg de bliksem achter ons in het meer in. Hard zeg.
De dame bij de receptie begreep het volkomen en wees ons naar Natchez trace sp.
Daar via een omweg te zijn aangekomen moesten we 11 miles het park inrijden voor de RV plekken.
11 mile….kennen we toch niet in NL ? Het park is een 10,154 are staatspark mat 48000 are bos en veel recreatie.
En vroeger waren hier veel veldslagen.
De host vroeg ons zelf naar het hotel te rijden om te betalen en we staan op plekje 10 van Pin Oak RV campsite bij het water voor 35 dollar.

Er staan geloof ik nog 3 campers.
De host Bill kwam later nog een hele tijd bij ons kletsen en vertelde waar we heen moeten in Nashville (daar woont hij) en bood ons later aan dat we bij hem en zijn vrouw de zonsverduistering een paar uur mochten komen kijken, mochten we geen geschikte plek vinden.
Hij is gepensioneerde Airforce veteraan en zijn vrouw ook.
Ze zit nu in de reiswereld en ze houden van Europa, vooral Ierland en dingen die te maken hebben met WWII.
Zie www.tnstateparks.com
Tessa en Vera hebben nog even in het meer gestaan.

We aten spaggetsie (zoals Rene het altijd zegt) met sla en Rene zat lekker buiten ik en ik blogde voor ik naar bed ging.

Vanmorgen rond 10 uur naar de receptie gelopen om nog een dagje bij te boeken op dit RV Park.
Ook kaartjes gekocht en wasmiddel. Daarna de was in de wasmachine gedaan en rondgehangen.
Toen ik de was in de droger ging doen waren daar 2 dames uit het hotel aan de overkant.
Ze kwamen de was bij ons doen, omdat het hotel de kleding per stuk wil wassen.
Wel 2300 dollar aftikken voor een weekje maar daar dan op bezuinigen. Hihi.
Een van de vrouwen vroeg me of ik uit Nederland kwam want ze herkende het accent.
Haar moeder is nu 81 en komt uit Hilversum en haar vader uit Hoogeveen.
Ik dacht dit keer geen Apeldoorn te noemen, blijkt dat zij het uitgerekend wel weer kent.
Haar ome Ko en tante Minie Hartman komen uit Apeldoorn en ze is er al 4 x geweest.
Zelf wonen ze in Canada maar zijn op vakantie in de USA.
Ze hadden een week Nashville achter de rug en nu een week Memphis en Elvis
Rene heeft nog even met Jantje gebeld en toen zijn we samen naar Graceland gegaan.
Rene en ik want de dames hadden geen zin en om nu 100 dollar af te tikken voor 2 die het niet zien zitten….dankudekoekoek. De meiden waren al compleet gelukkig op het campinkje met wifi en het zwembad.
We hoopten onze Camping Elvis vriend nog te zien optreden bij het Open Mic uurtje maar nee.
Hij kwam kennismaken gisteren en vertelde dat hij hoopte voor het laatst te kunnen zingen daar.
Hierna gaat hij zijn Elvis spullen verkopen (3 schuren vol en 1 bij zijn ex-vrouw)
Hij heeft keelkanker en twijfelt nog over een operatie, stem kwijt etc. Best een heftig verhaal.
Zo ineens gooide hij er weer luchtigheid erin door duits te gaan praten, zijn oma komt er vandaan.
Hij vertelde dat er 3 soorten duits zijn Hochdeutsch, dialect en the crap they are learning in school here in the USA.
Rond half 3 liepen we eindelijk naar binnen om een kaartje te kopen. Daar stonden we al in de rij.
Na 90,50 dollar afgetikt te hebben zijn we eerst naar de vliegtuigen gelopen die Elvis bezat.

Voor jaren 70 erg mooi en chic ingericht.

Voor deze 90 dollar mogen we trouwens alleen naar de vliegtuigen en naar de Mansion.
Om 4 uur kregen we een kort filmpje te zien, alvorens we mochten aansluiten in de rij buiten om met de shuttlebusjes naar de overkant !!! gereden te worden. Echt belachelijk.
Je staat er langen dan een uur terwijl je het misschien in minder dan 10 minuten loopt.

De filmploeg die we gisteren in Tupelo zagen, was ook nu weer aan het filmen op Graceland.
We kregen een Ipad en oortjes omgehangen en werden toegesproken door John Stamos (Uncle Jesse uit Full House) en werden het huis ingeduwd.
De rondleiding begon.
Wel gek dat je in een huis komt, waar een jong gezin heeft gewoond met opa en oma en dat dat alweer 40 jaar voorbij is, maar tegelijkertijd nog zo levendig is.
Ik voel een soort verdriet in me opkomen en weet niet goed het te plaatsen.
Via de hal zagen we de kamer van de ouders van Elvis.
Naar boven mochten we niet, dat was prive, zo vertelde dochter Lisa Marie. Boven kon hij zichzelf zijn.
Beneden was hij altijd al meer een artiest.
Er stonden overal tv’s en de eetkamer wordt elk jaar nog door Priscilla en de familie gebruikt op zijn sterfdag ter herinnering. De keuken is echt 70er jaren. Je hebt nog een spiegelgang,

een poolkamer, een jungleroom etc.
Buiten via de carport loop je naar het kantoortje waar zijn vader en het secretariaat werkte.
Brieven, cadeau’s en wat nog meer niet allemaal. Hij had een bordje opgehangen:
Please Read and observe. No Loafing in office. Strictly for Employees only. If you have business here, please take care of it and leave. Vernon Presley.

Hihi duidelijke taal.
Via daar kwamen we via het smokehouse en raquetbalbuilding bij de stallen.
Zijn lievelingspaard heette Rising Sun.
De huidige paarden worden rond 3 uur naar binnen gehaald.
En weer naar binnen waar de bijbels lagen, paspoorten diplomaś trouwaktes familiefilms en wat nog meer.
Via daar naar het zwembad en daarachter lagen de graven.

De diverse fanclubs van over de wereld hadden al bloemstukken en/of posters gebracht.
De chauffeuse vertelde dar vandaag nog maar een voorproefje is van de 16 augustus.
Dan verwachten ze rijen en rijen.
Volgens mij waren we pas half 8 weer terug en de meiden schreeuwden HONGER…
Na een uurtje en kaartjes uitschrijven voor de familie zijn we naar de KFC gelopen links naar de camping.
Daar zaten 2 daklozen en ik heb ze gevraagd of we op de terugweg wat te eten mee moesten brengen.
Nou, ze was heel blij, want ze hadden de hele dag nog niets gehad.
We zijn gelijk daarna naar bed gegaan.

Vanmorgen lekker langs het water zitten wakker wordend met een bakje koffie.
Er hangt een visdraad en ik dacht steeds dat er een beest aan zat of straks mee in de knoop komen.
Dus Rene werd mijn held en heeft het enorme snoer voor me eruit gehaald.
Kon ik weer gerustgesteld naar de schildpadjes kijken die aan het zonnen waren op een stokje.

Daarna even douchen en Tessa heeft foto’s gemaakt van de locale beestjes.

We besloten om vandaag naar Memphis te rijden, 4,5 uur voor de boeg.
We gooiden het afval weg en gingen afrekenen. 25.62 dollar voor ons plekje op Clarkco State Park.
Er waren al veel gezinnetjes voor bij het picknickgedeelte en het zag er gezellig uit.
We gingen de US45 weer Noord op voor de komende 87 miles. Het was een lange rit en we doen dan van alles, muziek luisteren, lezen, ruilen van plek, puzzelen, snaaien en af en toe tanken.
We stopten in Scooba, waar je onder het tanken tv kunt kijken.
En niet onbelangrijk, geboortestad van Jack Lewis Dudley, wereldkampioen Kalkoen roepen.
Zoek maar eens op YouTube hihi
Daarna zijn we doorgereden en in Tuppelo het stadje ingegaan naar het geboortehuis van Elvis Presley.

Blijkt dat het deze week ook nog eens zijn 40e sterfdag is en het de Elvisweek is.
Vallen wij weer met de neus in de boter .
We liepen er rond en ze waren er aan het filmen en er kwamen 4 touringcar bussen vol met mensen kijken, naar een huisje wat nog kleiner is dan de gemiddelde camper wat hier rondrijd.
Snel maar wat foto’s gemaakt en voordat iedereen de bus uit was, konden wij weer weg gelukkig.
Nog een uurtje naar Memphis.
Daar aangekomen kregen we plekje 46 op het Graceland RV park, voor 51 dollar per nacht.
Maar dan kijk je wel uit op de ingang van Graceland
We hebben zoals gewoonlijk weer koffie gedronken en de meiden gingen na een tijdje zwemmen.
Het plan is om vanavond naar Beale Street te gaan en morgen naar Graceland.
We probeerden de shuttlebus van 19:00 uur te pakken, maar we stonden verkeerd.
We moesten naar de overkant lopen naar hotel The Guest House at Graceland en hebben daar, na 20 dollar neergetikt te hebben, gewacht tot na 8 voor we weggebracht werden naar Beale straat, de muzikale hoofdstraat van Memphis.

Ook hier zag je goed terug dat het Elvisweek was en her en der zag je Elvis lopen of optreden.
Maar ook BB king mochten we niet missen en de BB Kings Blues Club.
We hebben de straat wat op en neer gelopen voor we bij Alfredo’s buiten op het terrasje boven gingen eten.


Het is alweer half een ‘s nachts dat ik dit type, dus ik ga maar eens naar bedje ga.

Vanmorgen hebben Rene en ik eerst de lijn getekend op de wegenkaart waar de zonsverduistering gaat plaatsvinden in de buurt van Atlanta, zodat we de route een beetje kunnen bepalen.
Daarna douchen in een niet zo schone douche. Bah bergen haar en gore tegeltjes.
Bah en dat op je 10 jarige trouwdag. De Wifi deed het ook al niet, maar je kunt niet alles hebben he ?
We waren nog niet terug binnen of het begon weer onbehoorlijk te regenen en af en toe een donder er tussendoor.
Hele rivieren met water kwamen langs.
We belden John om hem te feliciteren voor zijn verjaardag, maar hij was in en supermarkt ergens in Luxemburg en het was moeilijk hem te verstaan, dus hielden we het kort.

We reden omstreeks 9:45 uur weg, na 26 dollar betaald te hebben bij de ingang.
We reden een eind de kust langs.
Het water noemen ze de Mississippi Sound en hebben een eind de 90 gevolgd via Pass Christian waar we door het haventje reden, en viaLong Beach naar de vuurtoren van Biloxi.
Altijd als ik aan een vuurtoren denk, heb ik het kaliber Texel in mijn gedachten.

Nou, daar de helft van en in het wit, maar ook in het midden van een drukke weg.
Rene had een State Park gevonden, genaamd Shepard State Park, maar toen we daar aankwamen zagen we geen ingang en veel werkverkeer aan de gang, bovendien was het nog aan het regenen dus reden we een stukje door.
Na een kwartier bedachten we dat we beter maar ergens wifi konden zoeken.
MACMACMAC hoorden we weer achter ons.
In Pacagoula hebben we gestopt en konden we onze felicitaties in ontvangst nemen. Lief allemaal.
Het was moeilijk een camping te zoeken daar dus Rene stelden voor om een paar uurtjes naar boven te rijden en daar een state park te pakken.
Dit is Clarkco State Park geworden in Quitman.
We reden 75 mile Hwy 63 omhoog en daarna nog een stuk de US 45 North.
We zijn heel hartelijk welkom geheten op een gezellig ogend geheel.
Morgenvroeg betalen en we staan op plekje 20. Zie www.mdwfp.com
Het zijn mooie ruime plekken met alles erop en eraan en we zitten bij het water, en ondanks dat ik bang was voor de muggen, viel het reuze mee.

Tessa maakte een wrapje en Vera at de pasta van gisteren op en al gauw had Rene het vuurtje aangemaakt met een biertje erbij en later een kippesoepje.
Voor de kou hoeft het vuurtje niet. Wel voor de marshmallows natuurlijk.
Vera is helemaal verslaafd aan het Harry Potter lezen, dus die hebben we een hele tijd niet gehoord.
Het blijft warm in deze contreien, maar het vochtgehalte is toch al minder dan aan de zee.
In de verte rommelt een onweer, maar na een windje en lekker luchtje waait het gelukkig over.
We moesten een woord zeggen van Tessa en dan zocht ze het erbij in haar muziekplaylist.
Ook hebben we het nieuwe schooljaar even met de dames doorgenomen.
Iets over 10 zijn we naar binnen gegaan, inclusief enorme krekel die Tessa lekker mee naar binnen liet vliegen. IIIIIEEEEKSSSSSS en ben ik dit blogje gaan schrijven.

Vanmorgen we vroeg wakker en Rene en Tessa gingen nog lekker zwemmen.
Aangezien ik buikpijn had en geen zin had in 3000 muggebulten ben ik in de camper gebleven.
Vera las lekker Harry Potter en ging in de camper douchen. Half elf reden we weg.
We zaten nog niet in de auto en ja hoor, daar regende het alweer heen.
We gingen weer de Gateway to the Gulf Expresway terug.
Het is een mijlenlange brug die ze hebben aangelegd om de haven te kunnen blijven bereiken.
Na een orkaan Lilly in 2002 en na de schade door Orkaan Julia in 2005 heeft de haven 3 dagen buiten werking gelegen.
Ze zijn in 2008 gestart met de bouw en in 2011 waren ze klaar.
Het koste 350 000 000 dollar.
Maar uit dit gebied komt 18 procent van de amerikaanse olieopbrengst vandaan, dus dan kan dat weggetje er ook wel vanaf.
We reden naar New Orleans en hebben heel veel bruggen bestegen (hoe hoog !)

en ook veel regen getrotseerd.
We kwamen in de regen aan en hadden dus geen zin om eruit te gaan, dus hebben we downtown gedaan met de camper en besloten naar de Mall te gaan shoppen.
We zagen veel hoge gebouwen en vooral de Mercedes Benz Superdome is erg groot.

U2 speelt daar 14 september
We reden ook langs mooie oude begraafplaatsen (gewoon tussen de snelwegen in).
Eerst stopten we bij Clearview en hebben daar geshopt en koffie gedronken bij PJ. Bij Sears hebben ze echt alles, maar het doet een beetje oubollig aan.
Er staan zelfs grasmaaiers formaat kleine tractor.

Daarna zijn we doorgereden ongeveer 2 mile verderop naar het Lakeside Shopping Center.
De meiden zijn geslaagd in The New American Jean.
Rond 17:00 uur zijn we richting Slidell gereden en hebben daar getankt, een Mac aangedaan en boodschappen gedaan bij de Walmart.
Doorgereden en bij Hancock gingen we de staatsgrens over naar de staat Mississippi.
We hebben Buccaneer State Park uitgekozen in Waveland waar we voor 26 dollar staan op plaats 28.
De wifi doet het helaas niet en het zwembad gaat pas zaterdag open omdat de scholen alweer begonnen zijn.
We hebben nog een spelletje gedaan en niet buiten gezeten in verband met muggen en hitte.

We werden vanmorgen weer in dezelfde hitte wakker als we mee naar bed gingen.
Vera en ik gingen even douchen en daar kwam een onweersbui over, die we even afwachtten.
Wat een water komt hier altijd naar beneden zeg !
Als we dat in NL hebben dan zouden we een rioolprobleempje hebben.
Ik heb de eendjes gevoerd, want dat wilden ze graag en toen zijn we weggegaan.

Onderweg hebben we ook nog wat buien op de kop gehad en dat verklaard ook waarom het zo mooi groen is buiten.
Het is hier nog erger dan in NL kwam luchtvochtigheid.
Echt zo warmte dat als je je arm omhoog doet, je begint te zweten.
Grappig detail is dat we de Airco aan hebben onder het rijden en dat in NL we vaak condens aan de binnenkant van het raam hebben, maar hier is dat aan de buitenkant (onder het rijden).
Weer allemaal bruggen over gegaan. En o ja, is de brug aan onderhoud toe, dan bouw je er gewoon een nieuwe naast.
We stopten om te tanken in Morgan City.
Tessa wilde een pizza en Rene had bedacht het in een parkje verderop te gaan opeten, maar daar moest je betalen, en voor die paar minuten hebben we daar maar voor bedankt en doorgereden.
We reden door op de route naar beneden en de weg ging steeds meer op palen in verband met het moeras en richting de 182 naar Houma.
Daar in de buurt zou een plantage staan.
Hij staat er ook nog, maar volgens ons verpest door en midden achter het dorpsplein.
We waren in 2015 denk ik verwend met een oprijlaan en geweldige bomen en mooi onderhouden gebouwen en in verband met de hitte zijn we maar doorgegaan.
Wat een mooie huizen staan hier langs de weg.
We besloten maar helemaal naar beneden te gaan richting kust. Daar zag ik een state park Expy.
Vera zat voorin en Tessa heeft urenlang meegezongen met Shawn Mendes.
Op een gegeven moment moesten we tol betalen van 4,50 dollar en we kwamen op een brug van ik weet niet hoeveel mile.

Op het statepark aangekomen staan we op plekje 4 en moesten 37,50 dollar betalen, maar dan heb je wel stroom gelukkig.

En WIFI maar dat stelt niet veel voor, maar bovenal...een topplekje dichtbij zee.
We hadden nog geen tijd om te koffiedrinken en moesten mee zwemmen.
Luchtbedjes mee en wat een heerlijk warm water.

Rene trots in zijn nieuwe zwembroekje.

Na verloop van tijd hadden Tessa en Vera een aanvaring en Vera de tand door de lip.
Even terug naar de camper dus om te koelen.
Grand Isle State Park ligt in het einde en oosten van Grand Isle, een eiland in Jefferson Parish en is het enige bewoonde eiland.
Het eiland is regelmatig geteisterd door orkanen zoals Katrina, Gustav en Ike.
Er gaan hier geruchten bovennatuurlijke gebeurtenissen en is recent benoemd als “America’s most haunted Beach”
En er gaan verhalen de ronde van piraten Jean en Pierre Lafitte en de legende van Rougarou.
Zie www.crt.state.la.us/louisiana-state-parks/parks/grand-isle-state-park
Dat had ik beter niet kunnen horen voor het slapen gaan )
Tessa maakte de watermeloen klaar en ik de restjes eten van gisteren.
Daarna gingen ze nog zwemmen en ik ging daar lekker kijken, en foto’s maken en lachen om meneer Krab die heel stoer over het strand rent.
Er kwam nog een helicopter lang boven het water hangen.
Voor oefening, zegt buurman en charmeur John.
We konden geen vuurtje maken want het begon te onweren.
Dan maar een keer vroeg naar bed

Vanmorgen waren we wat in de war wat de tijd betreft We gingen nog lekker zwemmen in de zee,

tot ik erachter kwam dat het al 11:45 uur was in plaats van 10:45 uur.
En we moesten om 12:00 uur het park verlaten.
De meiden gingen nog even douchen en even na half een gingen we op weg.
Eerst op zoek naar een tankstation en winkel.
We hebben getankt en geshopt dit keer bij Randalls.
Die kenden we nog niet en na een paar overgegaarde kipstukken te hebben gegeten en een wel lekkere salade zijn we op weg gegaan naar de Ferry.
Het ging vlot gelukkig en we waren er zo.
Halverwege kwam er een enorm vrachtschip dicht langszij van Hamburg Süd.

Vera had de hele reis gemist omdat ze vannacht niet had kunnen slapen.
Op het eiland Port Bolivar hebben we een eind gereden langs mooie gekleurde huizen op palen en werden we achtervolgd door een dikke regenbui, en even later ingehaald.

We hadden Port Arthur in de navigatie gezet maar dat was een enorme ongezellige havenstad, met veel leegstand.
We stopten even bij het Sabine-Neches Kanaal, dichtbij een museum wat ook niet meer open was.
Het gras op de dijk is heel hard en grof maar er zaten wel hele schattige roze bloemetjes in.
We reden weer verder en kwamen langs Nederland rijden.
Overal industrie, vooral olie en moesten over heel wat bruggen. En hoog dat ze hier zijn.
De meiden hadden de grootste lol met elkaar en hun muziekjes.
Ik word oud...blijk er heel veel niet meer te kennen.
We gingen na Orange de grens van Texas over naar Louisiana en weer gingen we een enorme brug over.
Naar mijn gevoel a la hoogte Eiffeltoren. En weer reden we een bui in.
Het is heet en bewolkt….Uiteindelijk stopten we bij de Walmart in Lake Charles waar Astrid haar autootje ook geparkeerd had. Hier wilden we wel overnachten, maar het was zo heet en geen stroom voor airco dat we besloten door te rijden naar LaFayatte.
In de walmart probeerden we de KOA camping nog te bellen, maar geen gehoor.
Rene zegt we gokten het er maar op. Een uur verdergegaan en kwamen in het donker aan op de camping.
Gelukkig mag je daar wel zelf een plekje uitzoeken en geld in de envelop doen.
We stonden op plek 107 voor 45 euro, maar wel aan het water en stroom.
We aten pas na 10 en Tessa en Rene hadden weer hun vuurtje aan.

We hadden een dun bieflapje met champignons en maiskolven ….
Na een paar marshmallows en muggesteken, besloot ik naar binnen te gaan en de rest volgde al gauw.
Het was ‘s nachts nog 28 graden en real feel 39, dus blij dat we ‘s nachts af en toe de airco even konden aanzetten.
En nee. We hadden geen buren.

Vanmorgen werden we weer wakker door de warmte. Althans Rene en ik.
De meiden bleven diep in slaap zoals door ze aangegeven.
We dronken koffie en ontbeten. En ik heb de blog van gisteren geschreven.
Gelukkig met de airco aan want om negen uur is het al 31 graden, maar de gevoelstemperatuur is 41 graden.
Rene heeft ook nog wat op het computertje gedaan en ik heb facebook wat afgestruind en het libelle zomerboek er eindelijk eens bijgepakt die ik van Pieternella heb gehad.
Ook heb ik nog met haar geappt en wat een mooie vakantie hebben zij ook aan de westkust van Frankrijk.
Om 12:00 uur zijn Rene en ik naar voren gelopen met een berg wasgoed.

Je zit daar hoger en kijkt mooi over de zee uit.

De dames kwamen bij ons schooien voor een bodyboard en gingen lekker de zee in.

Het duurde niet lang of Rene ging ze achterna.
De bui die dreigde kwam eraan en je voelde het ietsje koeler worden (gelukkig)
Nadat de was was opgevouwen heb ik een gebakken eitje gemaakt en een half uurtje erna zijn we naar het strand gegaan en daar tot wel 19:00 uur gebleven.
Ik heb nog wat zitten oefenen met inzoomen van de camera van Richard.



En gelachen om de kleine strandlopertjes.

Wat een schattige vogeltjes met die pootjes. Maar mijn favorieten blijven toch de pelikanen.
Hoe ze zweven, hoe ze een duikvlucht maken in de zee en de vis opeten. Geweldig.
Na het douchen hebben we nog even zitten chillen en ik heb weer ….(ondertussen komen ze echt mijn neus uit) broodjes hamburger gemaakt.
Iets anders hebben we ook niet meer, dus morgen eerst maar boodschappen doen.
De meiden gingen met de buurmeisjes Yasmin (18) en Brianna (9) krabben vangen en ze noemden de grote Sam,,,hihi.

Een hoop gegil en ze moesten ze weer ze weer terugbrengen van mij, maar dat ging niet zonder geprobeerd te hebben dat we zo moesten koken.
Ze gingen nog even met elkaar douchen en daarna naar bed.

Na een warme nacht werden we vroeg wakker gemaakt door de zon.
Na enig aandringen werden de meiden ook wakker.
Het is ook geen manier om tieners rond dit tijdstip wakker te maken.
Terwijl zij zich klaarmaakten voor vertrek ben ik even de Walmart ingevlucht voor verkoeling, maar ik zei natuurlijk dat ik nog even deodorant ging kopen.
We vertrokken nog niet of Vera sliep alweer.
In Houston werd het steeds donkerder en we waren weer onder de indruk van de vele fly-overs in de stad.

Wat een hoogtes worden er soms gehaald.
We hebben voor het eerst op een tolweg gezeten.
De Sam Houston Tollway en hebben een stuk of 3 keer 1,75 dollar betaald.
Als dank reden we nog een behoorlijke regenbui in en van het één op andere moment is het weer droog en rijd je weer in de zon.
Nasa heeft zijn eigen weg en we parkeerden op zondag gratis en redelijk dichtbij de ingang.
Daar werden we gelijk verrast met een enorme Boeing en daarboven op de Independence.

Toen we uitstapten was het nog steeds lekker broeierig en kregen we een concertje van wat we denken krekels voor we naar de ingang liepen.
Na 30 dollar pp afgetikt te hebben liepen we de wondere wereld van Nasa binnen. Wat gaaf.
We zagen dingen die echt de ruimte in waren geweest zoals de capsule waar ze mee teruggekeerd zijn van Appollo 17.

De Gemini.

Wat een kleine dingen en waar de astronaut een paar dagen in moest zitten.
In het begin was het alleen maar een wedstrijd omdat de russen voorliepen en ze een rolberoerte kregen toen de Sputnik rond de aarde ging en ze de signalen opvingen.
We zagen nog een Imax film over de 1e maanlanding en Apollo 13 en het personeel van de controlroom, die nu op leeftijd zijn. Je zag de techniek groeien, maar ook wat ik dan weer leuk vind de emoties en stadia van bewustwording van de grootsheid van het gebeuren.
We hebben nog een stuk meegelopen met een rondleiding waar op een gegeven moment een maansteentje lag.
Rene stoof erop af, want je mocht het aanraken. Ouders en kinderen aan de kant )
Wij hebben hem uiteraard ook nog even aangeraakt hihi
Omdat het slecht weer was in het gebied met onweer mochten we helaas niet met het trammetje mee naar de controlroom en trainingscenter etc., maar na wat teleurstelling daarover weggeslikt te hebben, hadden we besloten naar de camper te gaan in plaats te wachten op opklaringen.
We besloten in de camper naar het eiland Galveston te gaan aan de Golf van Mexico.
Dat is een minuut of 40 rijden hiervandaan.
Het was maar goed dat we gingen, want het bleef heel lang onrustig qua weer.
Onderweg hebben we ook veel regen gehad en zijn Galveston dus maar al rijdend doorgegaan.
Er zijn mooie gekleurde huizen, maar ook stenen gebouwen in de victoriaanse stijl.

In 2008 was er nog een tropische storm Ike overheen gekomen, waar veel doden en schade door was veroorzaakt en ze nu nog mee bezig zijn
In de haven lag nog een mooie cruiseship, de Carnival Breeze.

Wat groot zijn die dingen toch en ik begon natuurlijk gelijk weer de tune van Love Boat te zingen.
En opeens….daar was ie. De Golf van Mexico. We zijn nog zo’n 10 mile de kust afgereden en gestopt bij Dellanera RV Park waar we 2 nachten gaan blijven.
We staan op plek 38 met zicht op zee en alle voozieningen voor 46 dollar per nacht.

Na een kopje koffie en even bijkomen hebben we onze zwemkleding aangedaan en naar het strand gelopen.
Vera had zich niet omgekleed want die was nog steeds moe van haar slapeloze nacht van de hitte, maar uiteindelijk ging ze met kleren en al erin.
Het waait behoorlijk maar de wind is warm en het water is ook lekker lauw.
We hebben veel fun gehad met het luchtbedje en na een paar uur terug gegaan naar de camper, even douchen en genieten van de ondergaande zon.
Oeps...eten maken moet ook nog van de hongerige dames.
Vooral Tessa met haar verbranding is niet tegenaan te voeren )
We hebben nog heel lang buiten gezeten en genoten van de volle maan en het konijntje wat ons een bezoekje bracht.
We verbazen ons wel steeds dat op RV parken de mensen steeds binnen zitten.
Het was weer een mooie dag.
Morgen even lekker chillen en we hebben de opdracht gekregen dat we de dames niet mogen wakker maken.

Aangezien het vandaag een hete dag zou worden hebben we besloten om kilometers te gaan maken richting Houston.
De kilometers worden weer ingezet op US Highway 285.
Dit is de laatste keer dat we erop zitten en Rene vindt het jammer, want het was een bijzonder mooie weg.
Het laatste stuk wat minder mooi geasfalteerd, maar dat komt door het intensieve vrachtverkeer dat erover gaat in verband met de olievelden ernaast.

Bij het stadje Pecos (1e rodeo ooit) laten we hem dan ook achter ons en zien op onze Garmin dan we 305miles voor de boeg hebben.
Ook nu weer vraagt de Garmin braaf na 2 uur of we toe zijn aan een pauze. Ja...bereken, bereken, en na 5 minuten komt hij met een voorstel: Tanken over 88 mile en rest Area over 30 mile.
Voor de rest bestaat de dag uit liedjes raden die Tessa gedownload had, tanken, rusten, foto’s maken, lezen, kijken, macje pakken en serietjes kijken en het was maar goed ook want het was flink heet overal.
‘s Avonds stopten we bij Lulling voor een RV plek, maar die was al om 18: 00 uur dicht.
Degene iets verderop was in een wijk, maar bleek weer eens niet te bestaan, dus weer verdergegaan op de I10.
En in Columbus eraf om maar weer bij de Walmart te gaan staan.

Pffff. Dat belooft wat die hitte voor vannacht.
Op asfalt dat de hele dag heeft staan koken is niet fijn.
We hebben weer een rondje gekocht in de Walmart en heeft Tessa een overheerlijk wrapje voor ons gemaakt.
Het was wel inmiddels 22:15 uur
Toen we in bed gingen liggen even de generator laten starten voor de airco om de camper af te laten koelen.
Het was een heerlijk vooruitzicht, maar al gauw moest hij weer uit….
Laten we maar zeggen, het werd een zweterige nacht, maar helaas niet op de goede manier

Vannacht heeft het behoorlijk geregend en toen ik vanmorgen wakker werd ook nog….dat beloofd niet veel goeds dacht ik en snurkte nog even lekker verder.
Toen ik weer wakker werd zat Rene al achter het computertje de blogs bij te werken en up te loaden.
We zijn nog even gaan zwemmen en je hoeft geen handdoek mee te nemen zo lekker warm is het.

Je bent al droog als je bij de camper aankomt.
Het zwemmen duurde weer niet lang voor mij….de visjes blijven maar erg nieuwsgierig.

Rene ging lekker zitten en liet ze dichtbij komen.
Als je een steentje in het water gooit, stormen ze erop af.
Hoewel het helder is groeit er waarschijnlijk niet veel, dus zullen ze wel wat honger hebben.
Bij de camper aangekomen hebben we nog even gedoucht en voor we weggingen hebben we gedumpt en op pad maar weer. Na verloop van het rijden merk je dat je in de olierijke buurt komt.

Overal jaknikkers en opvangtanks.

Maar ook Yucca’s en andere mooie cactussen.
We zijn in Carlsbad naar de Walmart Supercenter gegaan omdat we bijna geen wc papier meer hadden.
Je moet haast op de fiets door de winkel heen, zo groot.
Nog wat fuit gekocht en doorgereden naar Carlsbad Caverns National Park zo’n 20 mile verderop.

Iets over vier kwamen we daaraan en de dame van de kassa gaf aan dat we nog prima de grotten in konden en de tour van 1,5 uur doen.
We hoefden geen entree te betalen omdat we een Annual Pass hebben gekocht voor alle nationale parken.
Nou die 80 dollar hebben we er al dubbel en dwars terugverdiend met al die prachtige parken die we al hebben mogen aandoen.
Nou voor de lift staande, kreeg ik toch wel de zenuwen.
Naar beneden duurt 58 seconden (met de snelheid van de lift zoals hij in de Empire State Building heeft) en we kwamen dan 755 ft onder de grond, dus zo’n 250mtr.
Daarna gingen we de route lopen en kwamen in de big room uit.

Vanuit daar kon je kiezen of je de korte route nam of nog meer wonderbaarlijks wil zien.
Mijn nieuwsgierigheid boven de zenuwen won en we zijn gaan lopen.
De meest prachtige dingen zagen we, zoals natuurlijk stalagmieten, stalagtienen, Soda Straws, Draperies, Flowstones, Colums, Cave Pearls en christallen.

Rene heeft weer behoorlijk veel foto’s gemaakt.
Maar helaas is het op de foto niet zo uit te drukken als je wil.
Wat een hoogte maar ook diepte zeg.
Bij de bottomless pitt kreeg ik zelfs weer hoogtevrees, terwijl we daar ongeveer 1000ft onder de grond zaten. Gek idee he ?
De man die het allemaal op de kaart heeft gezet heet Jim White.
De indianen zijn hem voor geweest natuurlijk, maar hij ging verder en moest heel wat mensen overtuigen dat het echt was wat hij zag.
Toen de National Geographic Society expeditie in 1924 daar liep.
Gingen ze over trappen van vleermuispoep. Dat is nou wel even wat anders hihi. Zie verder www.nps.gov/cave
Nadat we nog bijna een uur hebben moeten wachten voor we met de lift naar boven konden (er wilde bij 1 de deur niet meer open aan 1 kant ...slik) hebben we nog door de giftshop gelopen om te kijken voor ansichtkaarten voor Astrid en Mathilde en Henny, maar ze waren niet zo leuk, dus nog even geduld aub.
Ook hebben we 2 bekers fruit gekocht (15 dollar) en buiten opgegeten.
Hierna zijn we naar grot gelopen waar de vleermuizen uitkomen.

Ze hebben daar een amfitheater gemaakt

bij de uitgang van de grot

en na uitleg en strikt verzoek alle elektronische apparaten uit te zetten moesten we stil worden want de vleermuizen kwamen eraan.
Een halve mijl verderop zit de kolonie en ze vliegen er 5 minuten over.
Hele zwermen cirkelden rond en vlogen uit. Prachtig om te zien.
Als zwermen spreeuwen zoals we in Nederland wel eens zien.
Het bleef maar uitvliegen en ik denk dat we er nog wel een uur hebben zitten kijken naar de Mexican free-tailed bats.
Ze overwinteren in Mexico.
Na verloop van tijd komen ze toch echt wel laag overvliegen en soms tussen mensen door vliegen.
De ranger vertelde me dat ze inschat dat er wel 400 000 dieren in zouden kunnen zitten.
Rond 9 uur gingen we richting Camper en naar beneden rijden op zoek naar de camping die we op de heenweg zag.
Maar die zat al dicht en campings zijn niet zo als in state parks dat je zelf ergens mag gaan staan en geld in het envelopje doet, dus zijn we maar weer naar de Walmart terug gereden en hebben we daar overnacht.
De meiden zijn uren binnen gaan lopen voor shoppen en wifi en hebben wat souveniertjes kunnen kopen en ze pleiten ervoor dat we dit soort winkels ook in Nederland zouden moeten hebben.
24/7 open en zo gek kun je het niet bedenken en ze hebben het.
En wij zijn vooral altijd blij dat we kunnen pitten.

We hebben heerlijk geslapen bij een lekker temperatuurtje.
Om 10 uur zijn we weggereden, maar de dames gingen eerst nog even nieuwe slippers voor Tessa kopen.
Na gisteren was daar niet veel meer van over
En natuurlijk een filmpje downloaden voor onderweg.
We hebben eerst een uur gereden naar Alberquerque waar we naar The national museum of nuclear science & history zijn geweest.

Rene was helemaal in zijn nopjes. Zie www.nuclearmuseum.org
Als je binnenkwam lag daar gelijk al in de granieten vloer de periodieke tabel van de elementen.
Ik dacht gelijk weer ….pfff die Mavo was niet makkelijk toen.
Verder een galerij met alle pioniers die betrekking hadden met het atoom, Een deel WW11, het Manhattan project en een tijdelijk hal waar de geigerteller nu nog uitsloeg, Dus inderdaad David….en stralende Rene.
Bommen die Fat Man en Little Boy heten en weet ik veel wat nog meer van DiscoveryChannel bekend voorkomende zaken.

Buiten vond ik het leukst: Het Heritage Park, waar alle vliegtuigen en bommen, raketwerpers en een deel van een nucleaire onderzeeer staan opgesteld.

Vooruit voor de fans: Een F105, een A7, een F16 maar die werd geschilderd, een B29, B52 (die vond ik het mooist en ik dacht altijd dat het kleiner was) en B58 en weet ik wat nog meer.

Wederom...check de website.
Binnen kwamen we nog de auto auto Back to the Future tegen en alle nieuwtjes over de Nano techniek en de auto van Paul Newman, lopend op nucleair clean air energy en allerlei andere energiefeiten.
En ook nog Marie Curie, de eerste vrouw die een nobelprijs voor de wetenschap ontving en medische wetenschap en de nucleaire toepassiing ervan.
De gastheer vertelde nog honderduit en zijn collega vertelde over zijn bootreis vanaf Arnhem langs de Rijn naar Mannheim.
Hierna reden we verder en konden we 3 uur uitrusten van alle indrukken onderweg naar Roswell.
Voor Vaughn hebben we nog getankt op Route 66 voor 1.99 per Gallon !
En de route 66 nog een stukje gereden.
Toen zijn we de US Highway 285 opgereden en enorme einden rechte weg gereden.
Nog voordat ik bijgekomen was van alle indrukken die het museum me gaf, stond het volgende me alweer te wachten achter de heuvel: Een regenbui 2.0 zoals Rene het noemt maar het kon net zo goed het einde van de wereld wezen zo donker dat het was.

Regen en wind, maar geen puin zoals in de film Twister dus viel het mee.
Iets eerder waren we nog onder de indruk van een trein van ik weet niet hoe lang.
2 locomotieven achter en 4 ervoor en het leuke was dat de weg op een gegeven moment over de trein heenging.
De Garmin vroeg op een gegeven moment of we toe waren aan een pauze en stelde Sam’s Place 83 mile verderop voor. Hihihi. Dat kennen we toch echt niet in Nederland of in Europa he ?
In Roswell aangekomen gingen we nog even naar het UFO museum,

maar daar waren we zo weer uit.
In de camper aangekomen gingen de meiden een enorme emmer vanilleijs te lijf en wij reden naar Bottomless Lakes State Park een half uurtje verderop.
Daar staan we op een prachtig plekje met electriciteit, water en wifi en dichtbij een meertje.
We maakten gelijk vrienden met een stel die waarschijnlijk hun leven lang iets te diep in het glaasje hebben gekeken, maar wel heel aardig zijn.
Ze kennen elkaar nu een jaar en hij komt uit Dallas en zij uit Oregon.
Om een beter beeld te geven. Ze hebben geen tandjes en zij geen beha (Hellupppp).
We zijn lekker gaan zwemmen en opeens is het ook echt diep... Zou het dan echt Bottomless zijn ?

Een minpuntje: de visjes vinden mijn touwtjes leuk en achtervolgen me…
Na het douchen een maaltijd opgewarmd en toen moesten we helaas naar binnen voor een regenbui mat wat onweer...

en wat donker en mooi is het hier weer zeg…

Na een wat onrustige nacht met een soort van hoestende beesten om onze camper heen zijn Rene en Tessa net voor ons The Great Sanddunes opgelopen in 3 kwartier.

De toppers !
En ik zwaaien met de rode jumpsuit van Vera.

Hopelijk zagen ze ons en terwijl ik filmde met het rood om mijn nek kwam mevrouw kolibrie me opzoeken.
Het maakt heel veel lawaai die vleugeltjes zo dicht bij je oor, dus gil en weg was ze.
Gelukkig kwam ze later terug en kan ik rustig kijken. Foto lukt hopelijk nog een keer.
Vera zat lekker in het zonnetje Harry Potter te lezen.
Het was een gaaf gezicht om 2 mensjes klein te zien worden in die enorme duinen.
Gelukkig had Rene zijn gele rugtas mee dus kon ik ze goed herkennen.

Het duurde nogal lang voor ze naar beneden ging en het bleek dat het zand te heet was geworden.
Tessa op haar slippertjes en Rene op de sandalen was GEEN goed idee.

Allebei de shirts uit en om Tessa haar voeten gebonden en naar beneden. Rene moest het ontberen.
Later lazen ze pas de waarschuwing dat het zand 66 graden kan worden en dat je dichte schoenen aan moest hebben.
Maar ze kunnen zeggen dat ze het gedaan hebben en de foto’s waren fantastisch !
We reden iets voor een weg en hebben het afval weggebracht en weer gedumpt en gevuld op de mooiste dumpstation op aarde en zijn gaan rijden richting Rio Gran de National Monument.
Halverwege hebben we gestopt bij San Antonio Mountain om een foto te maken van de omgeving en voor we het wisten waren we eral voorbij.

We zaten te zoeken naar een grote rivier. Rio Grande dus.
We reden verder en zijn bij de Mac gestopt, maar mijn griepje was dus toch nog niet over….
We hebben een heel stuk de Us 285 afgereden met de prachtigste uitzichten weer en eindelijk zo’n 30 mile voor de stad Santa fé de rivier Rio Grande.
Hij was niet zo breed als ik dacht. Ik had het kaliber Mississipi in mijn gedachten.
Toen nog een stuk de US 84 af en dan doemt Santa Fé voor je in een dal op met daarachter bergen.

Prachtig.
We volgden een lange weg de stad in met links en rechts casino’s.
We zetten de camper bij het vistior center maar het was net na zessen en ze zaten dicht.
Wel nog wat boekjes mee en Micheal legde het ons even later uit Hij was een groot Europa liefhebber en woonde al 23 jaar in Santa fe maar heetft denk ik meer van europa gezien dan wij denk ik .
We hebben een rondje binnenstad gelopen en op de Plaza was een bandstand bezig met spaanse dansen.

Rondom het plein stonden mooie motoren geparkeerd

en er waren heel veel galerijen, van prul tot supermooi en duur spul.
De kerk was helaas dicht en toen zijn we maar op zoek gegaan naar een slaapplaatsje.
We kwamen op een RV park waar de hostess al vrij was en veel 55+ers woonden.
Omdat we te laat waren konden we er niet meer overnachten.
Dan maar weer naar de Walmart, zoals we vaker doen als we doorreizen.
Binnen hadden we nog wat boodschapjes gedaan en gingen bij de camper bedenken waar we nou weer heen gaan morgen.

Na lekker gedoucht en ontbeten heb ik even met ma gebeld om te vertellen hoe het gaat.
Met haar is het ook goed, vanavond met Patricia mee naar de tennis en morgen bij Jan en Mathilde eten, dus ze werd weer goed bezig gehouden.
Ze zei dit keer niet eens, kom maar gauw terug. Hihi.
Ik kreeg nog een filmpje van Beertje van Patricia en wat een poepie is het toch.
Hij is bang voor een vliegje en maskeert het om plotseling zogenaamd zijn staart te vangen.
We moesten nog op het downloaden van Tessa wachten om te kunnen gaan, maar rond 12:00 uur zijn we richting de Sanddunes gegaan.
Onderweg reden we op The Magic Dog, Los Caminos Antiguos Scenic and Historic Byway.

We hebben nog op het bord gelezen wat de omgeving betekent voor de indianen.
De San Juan mountain Range en de San Luis Valley.
The great sandunes ligt bij het land Of the Rio Bravo del norte, De meest oordelijke buitenpost van Spanje en voor de indianen heilig.
De Mount Blanca noemen ze sisnaajini.
Kort daarna kwamen we Great Sanddunes National Park binnenrijden en zijn gelijk links gegaan naar Medano Creek en de duinen.
Wat een heerlijk warm water is het zeg.

En de duinen ingelopen.
De Sanddunes liggen tussen de Sangre de Cristo Mountains en zijn amerika’s grootste duinen. Zie www.nps.gov/grsa
We hebben een stuk de duinen ingelopen en ik waande me net op Texel ).

Na wat rollen en glijden van de duinen af gingen we lekker zitten om ons heen kijken en mensen aanmoedigen.
Een stel kwam met ons praten. Hij heeft gewerkt bij de suikerunie in Roosendaal en nu waren ze op weg naar New Mexico voor de bruiloft van hun dochter.
Daarna spraken we jongens die nog even voor kwamen doen hoe Sandboarding moest.
Hij waarschuwde wel even van tevoren dat hij het niet goed kon. Lief he?
En toen ontmoetten we mensen uit Santa Fe die met hun zoontje de laatste vakantiedag vierden.
Zij hadden zo’n plaat gehuurd voor 20 dollar bij een benzinepomp ergens ver terug en ze vroegen of we het wilden proberen. Nou dat was leuk! Nou hoefden we zelf niet meer terug te rijden om zo’n ding te huren.
Wat een aardige mensen zijn er toch.
Op de parkeerplaats heeft Tessa haar alternatieve manier van zand uit de zakken halen nog even gedaan met Rene en we reden verder om even te dumpen.

Ik heb nog nooit in mijn leven op zo’n geweldige dumpstation met zo’n uitzicht geweest !

Voor de grap dachten we nog even over de camping te gaan, want we gingen ervan uit dat alles al vol zat, maar nee hoor...ook hier was het meest fantastische plekje met uitzicht op de dunes nog vrij !
Hup achteruit de camper erin rijden, een huppeltje maken en gauw naar voren inschrijven.
Plekje nr. 32 hebben we voor 20 dollar tot morgenmiddag 13:00 uur.

Stoeltjes uitklappen, koffiezetten en oe en aah roepen.
Na verloop van tijd moesten we de schaduw zelfs opzoeken. Dat hebben we lang niet gehad.
We hebben de route van morgen doorgenomen en Rene is met de dames nog even naar het campwinkeltje gegaan om een bijltje en marshmallows te halen.
Nou is Rene echt helemaal gelukkig.
We hebben pasta gegeten en kregen steeds bezoek van Geer, een Elk.

De dames noemden haar zo. Ze kwam steeds maar weer terug, de rest heette Cher en Mellow.

En kleine bambi kwam ook nog langs.

Rene ging “even” naar het riviertje 6 minuten lopen naar beneden, maar ging gelijk maar halverwege de Sanddunes.

Tessa kon niet meer wachten dus heeft haar beste vuurtje ever gemaakt.

Heerlijk marshmallows gemaakt en van de ondergaande zon genoten.
Vera ging ondertussen op ons bed lezen op mijn e-reader.
Ze is inmiddels opnieuw verslaafd aan de boeken van Harry Potter en ik moet om mijn reader vechten om het te krijgen.
Onder het afwassen kijk je het raampje uit en daar staan weer schattige hertjes.

Rene en ik hebben nog lang buiten gezeten en nog een enorme grote en lang vallende ster gezien.
Allebei weer helemaal onder de indruk.

Ik heb denk ik eindelijk het staartje van de griep van de rest te pakken.
Vannacht heel ziek gevoeld. Trillen, buikkramp en neiging tot braken.
Man wat is het dan stil buiten.
Gelukkig kreeg ik wat koorts en pakte mijn lichaam het goed op en voelde me een stuk beter, zodra ik maar het gevoel had dat de wc dichtbij bleef.
Vanmorgen was het nog een hele exercitie om te gaan douchen.
Ik had de laatste kwartjes in de wasmachine gestopt en de wisselautomaat werkte niet.
Niemand wilde of kon wisselen, maar dat is begrijpelijk als je in de middel of nowhere zit en je douchebeurt hangt er vanaf. We zijn met de handdoekjes om onze nek teruggelopen naar de camper en naar voren gereden naar het hokje bij de ingang. Mevrouw had zelf geen kwartjes maar riep haar collega op die naar het apparaat zou komen kijken met duizend keer sorry zeggen. Niet nodig.
De dame kwam eraan en uiteindelijk heeft ze het hele apparaat maar van de muur gehaald en ons zo de kwartjes gewisseld. Hierna hebben we gezellig gedoucht, maar Tessa had weer gewonnen met het langst eronder staan.
Terug bij de camper moesten we nog wachten op de was in de droger en dus gingen Rene en de kids op zoek naar het plekje waar je in 2011 ook zo’n mooi uitzicht hadden.

Toen de wasdroger klaar was, vouwde ik alles op met een heerlijk muziekje aangezet en toen ik buitenkwam begon het te regenen.
Ik naar de camper rennen en gauw gestart om de rest op te halen en gelukkig waren ze al bijna terug.
Ze hadden zelf hagel op de knar gehad, maar wel een mooi steentje voor me meegenomen en mooie foto’s gemaakt net als toen met een juichende Rene.

Inmiddels was het 12 uur geweest en zijn we na dumpen en vullen doorgereden over een mooie route naar het zuiden.
De Golden Belt Tour, deel 67 naar Cañon city.

Waar we nog weer langs het plaatsje Cripple Creek reden en weer bij hetzelfde winkel van Family Dollar wat boodschapjes deden.
Toen ik binnen kwam herkende ik het meteen.
Daarna hebben we bij Ace hardwarestore Propane kunnen bemachtigen. 7.1 gallon voor 24 dollar.
Het deed me een beetje denken aan In ‘t Hout aan de Slachthuisstraat toen ik daar 100 jaar geleden werkte.

Na weer een eind gereden te hebben zijn we gestopt waar vroeger Hardscrabble was, een plaatsje waar trading posts waren vroeger.
Daar hebben we lekker de kersen opgegeten en weer verdergegaan.
Na een tijdje rijden kwamen we langs een zelfgebouwd kasteeltje gebouwd in de afgelopen 40 jaar door Jim Bisshop, vlakbij het plaatsje Rye.

Ze zijn heel trots op hem maar waarschuwen wel aan ouders met kleine kinderen dat hij nogal ferm uit de hoek kan komen.
De stenen die hij gebruikt heeft vond de overheid na een x-aantal jaar dat het eigenlijk niet mocht en werd het een aantal rechtszaken.
Ik hoop dat hij gewonnen heeft.
Het is heel leuk om de vrolijke energie te voelen van de mensen die over de ijzeren loopbrugjes van het ene torentje naar het andere torentje lopen na zo’n lange autorit.
We zijn alleen van buitenaf wat fotos gaan maken en doorgereden Hwy 165 af, genaamd Highway of Legends, scenic byway.
Om 19:15 uur kwamen we bij een RV park aan in het kleine plaatsje Blanca waar we voor 30 dollar konden staan met electrisch.
Het zat tussen de doorgaande weg en het spoor in, maar wel dichtbij het Great Sanddunes National Park.
De eigenaar was een soort Rolf (neef Rene) maar dan in cowboyuitvoering en was trots op zijn toko.
We konden niet buiten zitten want het was veel te koud en zo gezellig is het nou ook niet.
Onze achterburen gebruikten hun jacht als camper.

Ook een manier hihi.
Ik ging een paar soort aardappelblokjes met ui en paprika opwarmen uit de vriezer in de magnetron, maar had het verkeerd ingesteld.
Ondertussen het vlees aanbraden en de maiskolven koken, tot Vera ineens zei:
Hebben jullie niet in de gaten dat het heel erg rookt hier ?
Ik ren op het vlees af maar dat bleek het niet te zijn.
De aardappeltjes stonden op het punt te ontvlammen. Stinken ! Maar gelachen hebben we wel.
Tessa was blij met haar wifi want de nieuwe aflevering van Teenwolf kon ze nu downloaden.
Rene heeft de log ge-uploaden, kaarten van de omgeving gedownload enz.
Ik lag rond half 10 al wel te dutten, want ik hoorde in de verte een hoop gezelligheid van de meiden en Rene, maar mijn grieperige lijf had slaap nodig.

Vanmorgen werden we wakker omdat het warm was in de camper. Dat was lang geleden.
Gisteren kou en regen, dit is beter.
Rene en ik zijn nog in opdracht van Tessa een boodschapje gedaan in de Walmart.
Daarna gingen de meiden zelf erheen om wifi te halen (zucht) Rene zat nog even te appen met Otto.
Bijna elf uur waren we op weg naar downtown Denver

en we hebben de camper geparkeerd met de gok voor een normale parkeerplaats bij Ritz op de hoek van Arapahoe en 19th str. , voor 6 dollar, maar we waren oversized en zouden 30 dollar moeten betalen. Die gok hadden we beter niet kunnen nemen: 55 euro boete.
We zijn naar 16th Street Mall gelopen dat is een mile lange winkel- en bargebeuren, gezellig aangekleed met bloemen en zwervers

Vera is uiteindelijk geslaagd bij …...met leuke Nike Air’s.
Snoepwinkel in, kledingwinkel Forever 21 en H&M in (vera weer geslaagd) en na een paar uurtjes bij de Starbucks gezeten en lekkere cappuccino en blueberry muffin, Tessa een Popcake en een Ice Frappacinno met caramel en Rene een broodje kip met worteltjes en appeltjes en Vera een bakje fruit.

We hebben foto’s geappt met Esther welke beker ze wil en ik heb voor mezelf weer een where am I beker gekocht van Denver. Daarna nog wat foute souvenirwinkeltjes ingeweest en gekeken naar straatartiesten die ook nog eens gingen breakdancen.

Toen het begon te regenen zijn we naar de camper gelopen en maar met de camper snel langs Union Station gereden en op weg gegaan naar Red Rocks.
Dit stond hoog op mijn lijstje omdat U2 daar nog eens een legendarisch optreden heeft gegeven.
We hebben echter niet in de Arena gekeken omdat er een optreden kwam dus we reden het poepige stadje Morrissen door en na verloop van tijd heeft Rene een scenic route naar het Zuiden uitgezocht

en zijn we via de US285 en getankt bij Aspen Park, waar ze een mooi buurtfeest hadden met een leuke band.
Daar hebben we ook nog 3 bundels hout gekocht.
En via Country road 120 met als tussenpunt Deckers gereden en mooie vergezichten weer gezien.

Op een gegeven moment komen de gieren overvliegen en ik gillen dat we moeten stoppen op het volgende punt.

Staan we daar, vliegen er 5 weg.
Ik zeg nog; Er kan wel ergens een kadaver liggen omdat ze hier vandaan kwamen, maar ik zag niets.
Maar een LLLLUCHT ineens….en weer kijken….ieks, verschillende kadavers in diverse stadia van ontbinding.

Als ergens dieren worden aangereden, worden ze daar over de rand gegooid voor de vogels denk ik.
Weer doorgereden en kwamen uit op een aangezicht van de berg Pike’s Peak.

In de nabijgelegen dorpjes nog geprobeerd gas te krijgen, maar het was zondag en het meeste zat dicht.
Rene het Mueller State park ingegeven om te overnachten en ik zei: Dat komt me wel zo bekend voor.
Zijn we daar niet al geweest ?
En ja hoor ! We kwamen van een andere ingang binnen maar toen we eenmaal op plek 81 stonden voor 34 dollar en we naar de wc liepen, zagen we aan het amfitheater dat we het zeker wisten !
Toen ik in de camper was een soort pizzaatje voor Tessa en Vera op aan het warmen was, riep Vera dat er een vosje langs kwam lopen.
Gemist helaas, maar de meiden hadden dus geluk.
We staken net ons vuurtje en toen begon het te regenen en ik ben naar binnen gegaan.
Vera kwam even later ook maar Rene en Tessa hebben het nog even volgehouden, maar toch werd het te koud.
Ik heb onze 2e dekbed maar weer uit de bergruimte laten pakken, die we vanochtend erin hadden gestopt ivm warmte.
We zitten hier weer zo hoog dat het weer goed koud is en de zak chips bol staat die we gekocht hebben bij de Walmart.
We zitten hier op 9767 feet, ofterwijl op bijna 3km hoogte.

Vanmorgen werden we wakker en het regende.
Laaghangende wolken en toen we wegreden, hebben we geen trail gelopen bij Adam’s naar de waterval, omdat we geen regenjassen of paraplu’s hebben.

We hebben staan lezen bij het Grand Lake Tunnel.
Ze hebben daar een tunnel gegraven om ijswater van verschillende meren aan de westkant naar dit meer te krijgen.
Toen zijn we de Us 40 naar beneden gereden en kwamen langs allerlei skidorpjes zoals Granby en Winterpark via een hele mooie bergroute naar de I70 en we zijn er in Golden eraf gegaan naar Lookout mountain en het graf van Buffalo Bill.

Er was daar ook een museum. Helaas was het uitzicht een beetje nevelig dus konden we de skyline van Denver helaas niet goed zien.
Wel dus het wilde westen gevoel in het museum en een bezoek gebracht aan zijn graf.

Daarna nog door het souvenirwinkeltje (rommelpot) gelopen en door een deurtje heen was er een soort souvenir-snackbar-ijs-enfudge restaurantje die in Nederland nooit door de inspectie zou komen.
We hebben daar heerlijks soep gegeten, Tessa een hamburger en Vera wat patatjes.
En toen kwam het: Het was half 3 toen we de snelweg weer opreden naar een RV park in de buurt van Denver.
Daar woonden er al te lang te veel, dus ons gevoel zei doorrijden. Nr. 2 bestond niet meer en nummer 3 ook niet.
Overal zit wel 20-30 minuten rijden tussen. Nr. 4, statepark Cherryfield zat vol en Chatfield aan de andere kant van de stad ook.
Ik was over de tax en het werd er niet beter op voor Rene. (Sorry Schat) Uiteindelijk zijn we om half 7 naar de mac (weer een half uur rijden) gegaan en maar de wifi opgezocht om beter te kunnen zoeken.
Ondertussen las ik dat Richard en Patries genoten hadden van het U2 concert en dat Jan en Jantje een Opel Corsa hebben gekocht.
En...gefeliciteerd Ron en ook Tanja met jullie verjaardag !
Het werd……...de Walmart in Lakewood.
Daar hebben we binnen wat boodschappen gehaald en de meiden een maskertje.

Het wordt haast vertrouwd voor ons om bij de Walmart te slapen.
Morgen downtown Denver bekijken dus vroeg naar bedje….

Vanmorgen was ik wel weer heel vroeg wakker, maar heb lekker voor me uit zitten staren wat er allemaal te doen is op de parkeerplaats van de Wallmart.
Om half 5 kwamen ze met de veegwagen het terrein schoonmaken.
Na het ontbijt gingen de meiden nog een kwartiertje naar de Wallmart voor wifi en wraps
Ze kwamen terug om te vragen of ze een leuk horloge mochten kopen van hun eigen geld.
Tessa heeft het gekocht voor Marisa.
Om 10 uur gingen we rijden richting I25 naar Colorado.
Na een tijdje ging Rene even tanken en had ik even wifi,
Zag een whatsapp van Richard met Beertje in de fietstas en een zwaaiende oma.
We zijn gestopt bij een Welcome center net over de grens van Colorado, waar Rene een gezellige babbel met Lee maakte for a verrry long time.
We zijn via Loveland, geweldig stadje met een geweldige naam vind je niet ?
Naar Estes Park via een mooie route.

In Estes aangekomen moesten we van Lee na de Ark van Noach links naar het visitorcenter.
Daar werden we geholpen door een wel erg vervelend mannetje die weinig info wilde geven en de camping waar we naar informeerden deed hij al als: Oooo nee, daar moet je niet heen.
Een lelijke plek met dode bomen, en je kunt veeeel beter hierheen bellen (ik verdenk hem ervan dat hij centjes extra krijgt voor doorverwijzen).
Ze willen je ook in Estes Park houden denk ik, maar dat leek daar net op Disneyland.
Dus zijn we maar gewoon weer zelf op pad gegaan op de bonnefooi en naar ons volgende Nationale Park gegaan….onze

Rocky Mountain National Park, zo beschermd sinds 1915.
We zijn altijd zo binnen omdat we een Annual Pass hebben.
Onze eerste stop was bij West Horseshoe Park, met een mooi uitzicht over de bergen en meanderende riviertjes onder je.

Na enig overleg hebben we maar besloten route 34, Trail Ridge Road, te nemen ipv Old Fall River Road, die smal wordt en 1 richting op kan.
Maar goed ook want onze route was al eng genoeg voor een op bepaalde plaatsen half gillende en hyperventilerende Brigitte.

We zijn gestopt bij Many Parks Curve een mini chipmunkje kwam zowat op me springen, wat ook weer een gil gaf.

Ook zat daar een vogel, …..nutcracker, die ik nooit eerder had gezien.
En dan heb ik het nog niet eens over het uitzicht gehad. Love love love.
We bleven maar stijgen en gestopt bij Rock Cut,

waar een toendra is en we op rond de 3,5 Km hoogte waren,

weer te mooi om te beschrijven en ik had het idee dat het vliegtuig dat overkwam heel dichtbij was.
Daarna bij de Lava Cliffs eruit gegaan een mooie rots en nog sneeuw en daar was het hoogste punt op de weg 3713m hoog en het was ook heel koud.

Langs het Apine visitor center en mensen kunnen daar naar boven lopen, maar dat sloegen wij maar even klappertandend over.
Toen we naar beneden gingen en bij Medicine Bow Curve eruit gingen, was het zonnetje al weer heel aangenaam.

We stonden daar nu op een punt te kijken die we laatst bekeken toen we naar Cheyenne reden vanuit Landers.
Als laatste stop waren we op een punt dat we uitkeken op wat de Arapaho indianen wordt genoemd de Never Summer Mountains en daarna zijn we daargereden naar Timber Creek Campground waar we voor 26 dollar op een zelf uitgezocht plekje staan met mooi uitzicht op de bergen.

Toen we het geld in het envelopje stopten hebben we daar gelijk hout gekocht en door Tessa en Rene aangestoken en marshmallows gemaakt met een lekker bakkie koffie.
Opeens bedacht ik me dat ik vandaag nog helemaal niet naar mijn laarzen had gekeken.
Ik heb ze maar aangetrokken, ze moeten toch een keer ingewijd worden en dan maar op heilige grond
Ik had ze nog niet aan een toen kwam er een hele club elks aan, een soort herten, ze gingen lekker op de camping staan grazen.

Hoe cool is dat ? Komt vast door de magic boots.
Rond 8 uur begon het te regenen en ben ik maar gaan koken, runderlapje en champignons en mix van groenten en brood om af te scheuren.
Na het eten was het droog en hebben we het afval weggebracht.
Omdat we geen zin hadden in omkleden en het vuurtje klein was door de regen, zijn we maar binnen gaan zitten en kwamen er mensen achter onze camper staan omdat daar nog ruimte was en ze niet meer op de plek van hun familie pasten.
De meiden keken naar de film sausage party….en Rene waste af terwijl ik blogde en kreeg ik koffie.
Zometeen is hij aan de beurt met foto’s eraf tanken enzovoort.

Vannacht werden we wakker door een dreun.
Tessa viel uit bed, maar wel knap, landend op haar voeten.
Zoals ze zelf noemt: Straight up Savage !
Na gezellig samen gedoucht te hebben in een familiedouche hebben we lekker buiten op het picknicktafel ontbeten.

Rene had ondertussen nog de laatste blog op de site kunnen zetten en de meiden hun serie kunnen downloaden, want we hadden een lange reisdag voor de boeg.
We hebben de Chief Washakie Trail gereden.

En we hebben gekleurde bergen gezien, énorme vlaktes en prachtige wolken.

Na honderdnogwat miles hebben we gestopt op een enorm hoog uitzichtspunt, genaamd de Beaver RIM wat uitkijkt over de Wind River Range.

The Wind River Mointains zijn ook nog onderdeel van de Rocky mountains en wederom de continental Divide.

Aan de oostkant stroomt het water uiteindelijk in de Atlantische Oceaan en aan de westkant in de Pacific.
Midden 1800 waren er veel goudzoekers, waardoor er nu nog een bekende trail ligt: The Oregon-Mormon-Gold Rush trail.
Daarvoor al 10000 jaar gebruikt door de indianen.
Onderweg stonden er vreemde halfhoge losgeplaatste hekken, waarvan Rene denkt dat het is om tumbleweed op de weg tegen te gaan.
Maar we hebben het nog niet gecheckt bij de amerikanen.
Toen we op de I80 reden richting Cheyenne, zijn we gestopt bij een parkeerplaats en later bij de Lincoln Highway Memorial bij Laramie, waar we het Lincoln memorial hebben bezocht en het visitorcenter.

Deze Highway loopt van New York naar San Fransisco en is 3500 mile lang.
Daarna reden we een behoorlijk dreigende donkere lucht tegemoet, waar heul heul heul veel regen uit kwam.

Het leek wel of je midden in de wolk reed en in Cheyenne aangekomen regende het nog heel lichtjes.
We reden over een brug waaronder heel veel spoorlijnen lagen van de Union Pacific en reden het oude centrum in naar de Capitol Hil.
Alles leek uitgestorven.
Er was vanmorgen wel een optocht geweest van de last frontiers, die weer te maken hebben met de feesten en rodeo’s die er in de laatste week van juli zijn.
Toen zijn we op mijn verzoek maar naar Wranglers gereden, waar ze cowboykleding en heeeel veel mooie laarzen verkopen.

En ik ben ook de trotse eigenares van een mooi paar bizonleren laarzen.

Hierna gekeken op de wifi van de mac waar we nou weer moeten gaan overnachten.
En het is de parkeerplaats van de Walmart geworden.

Er kwam onweer links en rechts langs ons heen.

En de meiden bleven lang in de Walmart voor de wifi.
Op een gegeven moment kwam er een vliegtuig steeds lager over en dumpte springers met vuur uit hun voeten.
Hij maakte nog een rondje om laag over het terrein te vliegen en na het laatste rondje landde hij hier achter de parkeerplaats.

Daar bleek het vliegveld te zitten.
De meiden moesten gaan slapen van me en toen ik zei dat ik nog steeds licht zag branden, zei Vera heel bijdehand:
Dat licht komt niet van mijn mobieltje af, maar van mijn ogen….
Het kind kijkt iets teveel fantasy series.
O ja,… ik heb ook nog ge-whatsapped met Anouschka vandaag en die vond de foto die ik op facebook heb geplaatst op een piemel lijken…..tssss,
Dat zou ik nou noooit bedenken
En ook erg: Rene wilde mijn laarzen passen….tssss…..gelukkig pasten ze niet !
Ik ga slapen met het liedje in mijn hoofd: These boots are made for walking, and that’s just what they do….one of these days these boots are gonna walk all over you.

Vanmorgen weer ons ritueeltje van opstaan gedaan, maar ontbijten viel niet mee.
We hebben niet zoveel meer in de (koel)kast.
Even voor 11 hebben we ons briefje in de checkoutbox gedaan en gereden naar Grand Teton ingang zuid dit keer.
We kwamen langs het vliegveld en Grand Teton is het enige vliegveld dat in een National Park ligt.
Wat ziet dat er mooi uit als een vliegtuig binnenkomt.
Kort na binnenkomst hebben we geprobeerd bij Jenny Lake te parkeren, maar dat lukte niet dus zijn we doorgereden naar de Teton Glacier Turnout, waar we van schitterende gletsjeruitzichten hebben genoten.

Maar ook van de bloemetjes.

Daarna gestopt bij Cascade Canyon turnout, Wederom onvoorstelbaar mooi.

Wat voel je je dan klein.
Uiteindelijk wel gestopt bij Jenny Lake en gekeken hoe groot het meer is en….komt er nou een bui aan?

Jenny Lake is vernoemd naar Jenny, de Shoshone indiaanse vrouw van Richard “beaver Dick’ Leigh, iemand die de 1872 Hayden Expeditie leidde.
We hebben nog even zitten kletsen voor we de camper ingingen met Nederlanders met een dochter van 20 en een zoon van 18.
Zij hadden ook een camper van Cruise America en genoten ook als een gek, echter hebben ze een zwaar programma en gereserveerde campingplekken, dus hielden de gang er flink in .
Vader hoopt bij het inleveren van de camper in Vegas zijn vakantiegeld nog terug te kunnen winnen.
Toen zijn we doorgereden naar een mooi stuk waar veel potholes zijn.
Waarschijnlijk niet interessant genoeg, want er was niemand.

Rene liep voor mij naar beneden om te kunnen laten zien hoe dat er dan uitziet.
Die Pottholes zijn zon 15000 jaar geleden ontstaan door blokken van ijs die drukten op de grond voor ze smolten.
Daarna hebben we druifjes gegeten op een picnickplaatsje

en heeft Rene met wat amerikanen staan kletsen waarvan de kleindochter naar Nederland was geweest om te baseballen.
Als laatste zijn we gestopt bij de Jackson Lake Dam and Reservoir.
Hij stond op sommige punten maar voor 25% open en dat gaf al donder en geweld.

Toen ze het gingen bouwen begin 1900 werkten ze er met 400 man non-stop aan voor ongeveer 11 maanden.
In de winter werd het wel eens -50 graden en moesten ze de apparatuur dat stil stond met tenten afdekken en vorstvrij houden met stoom.
Daarna hebben we het park verlaten aan de oostkant en zijn we via een scenic byway de Togwotee Pass over gereden.
Op een gegeven moment kwamen we weer langs een continental divide op zo’n 3 Km hoogte.
Diverse keren gestopt voor de uitzichten en planten en oeh en ahhh gezegd.

We zitten daar in het Bridger-Teton National forest en via de US 26 verder gereden.
Gestopt bij Tie Hack Memorial.
Omdat Rene ook een halve hacker is natuurlijk, maar hier bedoelden ze toch iets heel anders mee;-)

We reden door en de meiden kregen het koud en gingen lekker onder hun dekentje zitten lezen.
We gingen de scenic route uit en reden het stadje Dubois door waar een paar mooie saloons stonden en reden door het Wind River Indian Reservation door, met weer heel andere bergen en kleuren en helaas ook regen onderweg.
We zijn gestopt in Lander en hebben bij de Safeway onze lang verwachte boodschappen gedaan en getankt.
Aangezien het etenstijd was hebben we een familiedoos met kipstukken meegenomen en lekkere salade.
Tessa nog een paar sushi stukken dus het feest was compleet.
1,5 mile verderop was een RV Park, Sleeping Bear genaamd, waar we een plekje vonden voor de nacht voor 34 dollar.

Helaas geen mooi uitzicht zoals sommigen, maar dat geeft niet.
En Wifi, dus de hele avond zowat geen contact gehad met de meiden )
Rene ging de blog bijwerken en ik gooide de was maar weer eens in de machine.
Zit ik een hele tijd met een vrouw hakkelig engels te praten, komt ze gewoon uit Nederland.
Toen ik de route vertelde dacht Rene nog eventjes dat het misschien wel zijn collega kon zijn.
Toen we later weer daar waren kwam ze er net aanlopen en vroeg ik het haar.
Nee dus, maar ze kwam wel uit Apeldoorn nota bene en woonde bij ‘t Fort.
Dus Petra, misschien wel een van jouw nabije buren

Vanmorgen waren we rond 9 uur aan het ontbijt, en ondertussen de meiden proberen wakker te maken.
Wat een moeite kost dat met tieners zeg...en vooral als het zo koud is.
Na wat gemopper en gescheld van onze kant kwamen ze eruit.
We hebben wel een half uur bij de dumpstation gestaan want de waterdruk van het schoonwater was penibel.
De airstreamer voor ons deed van armoede maar het water dat je niet mag drinken erin anders stonden we er nog 20 minuten langer zei hij.
Nadat we het kaartje in de uitcheckbox hadden gedaan, waren we nog maar net op pad of we zagen een ranger met een enorm pistool klaar staan.
Er was een beer van plan richting campingplek te gaan….slik zo dicht bij. Helaas niets gezien.
Of gelukkig voor de beer.
We reden naar de Old Faithful en hij zou rond 12:17 uur afgaan, dus we zijn een lodge naar binnen gegaan voor een lekker cappuccinootje en meloen voor Vera.
Het was een koude en bewolkte dag dus we hadden allemaal een lange broek en vest aan.
Vanaf de veranda hebben we de geiser zien afgaan en ik had er door alle fantastische verhalen eerlijk gezegd veel meer van verwacht.

Hoger bijvoorbeeld. Het is net alsof je met iemand die vist praat, hoe langer het gesprek hoe langer de vis.
En wat een mensenmassa...dat had ik ook nooit zo begrepen.
Daarna hebben we over een route gelopen naar de Upper Geyser Basin en hebben allerlei verschillende geisers al dan niet in werking gezien en/of geroken.

Het leek soms wel een maanlandschap.

En tegen de tijd dat we klaar waren met het rondje lopen, dus zo’n 1,5uur later, kregen we nog een encore van The Old Faithfull.
Rene zat de hele tijd klaar met de camera van Richard om te filmen, maar toen het begon, was de batterij leeg.
Hihi, geen nood, ik heb de reservebatterij in mijn portemonnaie, maar ook die was leeg… Bummerrrrr.
Van deze kant gezien vond ik het mooier want door de wind lekker het hete water wel als een streep omhoog te komen.

Een muur van water en stoom. Prachtig.
Op de terugweg zijn we bij Lake Isa gestopt om 3 redenen.

Isa heet de vriendin van Vera, om de mooie waterlelies en het is een bijzondere geografische plek.
Daar is de Continental Divide op een hoogte van 8262m.
Toen zijn we het park uitgereden en nog even in de regen naar de Lewis waterval gekeken, maar het was zo koud dat we gauw doorreden en daar doemde de mooie wolken al om de bergen van Grand Teton National Park op.

We hebben een stuk de John D. Rockefeller jr. Memorial Parkway afgereden en zijn gestopt voor wat boodschapjes bij Flagg Ranch Village en daarna weer mooie stukken gereden en uitgestapt tot aan Colter Bay.
Maar we reden pas na 17:00 uur Grand Teton in dus er was geen campingplek meer voor ons in Colter Bay en de man stuurde ons 30 mijl zuid naar Gros Ventre campground.
We zijn onderweg nog gestopt bij Oxbow bend turnout en de River Acces, waar ik nog bloemetjes voor de meisjes heb geplukt.
Ook zijn we gestopt bij mijn hoog-op-mijn-verlanglijstje-plek: Bij de Gunningham Cabin, waar het huisje van nog stond en waar hij in 1928 weg is gegaan.

Het staat nu voor een laatste hoofdstuk uit een kleurrijke historie van thuis boeren en het karakter van Jackson Hole.
Zie www.grandteton.com/gtnha/
Ook Teton Point Turnout en Glacier view turnout.
Het is te mooi om het te beschrijven.
Ook bij een haventje gestopt en nu op weg naar de camping in Gros ventre.
Het was al laat, dus de receptie was al dicht, maar we konden nog een plekje zoeken en zelf geld in het envelopje stoppen.
Op plekje 26 staan we voor 28 euro en kijken uit op mooie bergen en weiden.

Ik heb een potje spaghettisaus warm gemaakt met spaghetti en Tessa maakte ondertussen het vuurtje, maar ik zat steeds in de rook en ging dus na het eten maar na binnen voor de afwas en douchen en bloggen.
Tessa haar pizza boven het vuur warmmaken project was mislukt, behoorlijk aangebrand.

Vanmorgen was ik om 8 uur rise en shine, maar de rest deed er toch langer over om te gaan shinen.
Omkopen met koffie en eitjes etc hielp niet erg.
Uiteindelijk zijn we naar voren gereden en hebben we gedumpt en water gevuld en de meiden zijn gaan douchen.
Wij hebben nog getankt en in de winkeltjes gekeken en even in het museum.
We hebben kaartjes van Yellowstone gekocht en een Roadatlas van National Geographics en alvast een boekje over de eclips op 21 augustus en de bijbehorende eclipsbrilletjes.
We hebben de meiden opgehaald en dag gezegd tegen Campground Canyon en we waren nog niet koud op weg of we hadden de prachtigste sites al: Brink of Lower Falls.

Ze vinden het de Grand Canyon of the Yellowstone River.

En daarna de Grand View.

Erg diep (305m) en wijd (1219m) en meer dan 32 km lang en gevormd door lavastromen en veranderd door hitte en gas van de Yellowstone Vulkaan.
Ik moest weer een traantje wegpinken van zoveel moois.
We waren weer niet koud op weg en kwamen de bocht omrijden en daar lag een enorme Beef Jerky (volgens Rene) te zonnebaden.

Wij zijn allemaal onder de indruk van het beest en Rene kan alleen maar denken:
Hoeveel zakjes Beef Jerky kun je hiervan maken ? 200 of meer moet lukken.
Wat natuurlijk kwade blikken oplevert.
Aan de andere kant was er een enorme vlakte waar een paar dames met verrekijkers in de weer waren omdat er een pact met wolven liep met jonkies.
We reden weer verder langs prachtig landschap met hier en daar een verdwaalde bizon.
We stopten bij Sulphur Caldron en de naam zegt het al...rotte eierenlucht.

Vera geniet al kokhalzend van het uitzicht en Tessa bleef in de camper.
En aan de overkant was de Mud Vulcano en de Dragons Mouth spring, die onheilspellend geluid maakte voor hij kokend water uit zijn “mond” liet komen.

Prachtige kleuren komen er door het hete water en de microorganismes uit voort.

Nadat Tessa een tijdje voorin heeft gezeten zijn we gestopt bij een mooie plek bij een prachtig meer, het Yellowstone Lake, in Lake Village.
Tessa moest de steile wand naar beneden afdalen en Vera stopte halverwege toch maar.

Binnen hebben we een ijsje gekocht voor Tessa Vera en Rene en voor mij een heerlijke cappuccino en een mooi shirt van Yellowstone.

En weer een stukje verder wilde ik parkeren om een broodje te gaan eten, maar Rene dacht gelijk maar even te moeten gaan zwemmen.
Zoooooo koud, maar hij doet het toch maar.

En de dames gingen weer trouw op hun luchtbedje mee.
Een paar verbaasde Japanners kwamen even kijken wat die gekke Hollanders aan het doen waren.
Onze laatste stop was bij West Thumb Geyser Basin.

Ongelofelijk diepe hete baden in de prachtige kleuren blauw en groen, tegen het Yellowstone Lake aan.

En toen liep het alweer tegen 16:00 uur aan en besloten we te kijken bij het dichtbij gelegen Grant Village Campground om te kijken of zij nog een plekje voor ons hadden terwijl er stond dat het vol was en JA hoor… weer geluk.
Dit keer site B046 dichtbij het inschrijfpunt.

Een mooie grote plaats.
We zaten daar net lekker koffie te drinken en de meiden waren na een potje tennis stokken zoeken voor vanavond en kijken bij het meer, toen er ineens wind aankwam met regen.
Er waren een paar druppen gevallen maar het was daarna een stuk koeler.
Om 19:00 uur heeft Tessa het vuurtje weer aangestoken en hebben we ons broodje hamburger op het vuur klaargemaakt en als toetje natuurlijk weer zelfgemaakte popcorn.

Dit keer gemaakt met een modificatie 2.0 een dekseltje erop zodat de popcorntjes niet overal heenvlogen.
Nog een lekker muziekje geluisterd en nog even voorgelezen en half elf naar binnen om te bloggen etc.
Wederom een perfecte dag, morgen hopelijk op tijd op pad om de Old Faithful te gaan bekijken.

Na een shitnacht met veel kramp in mijn benen en vaak eruit springen, zijn de meiden na het ontbijt nog even naar de Wallmart gegaan voor Wifi.
Ze namen gelijk nog een paar boodschappen mee en even voor 11 zijn we weggereden over de Logan’s Pass en US89 richting Yellowstone Park, waar we mooi op tijd aankwamen.
De meiden zaten in plaats van de uitzichten te kijken, te genieten van een van hun series, of Teenwolf of Supernatural.
We zijn nog uitgestapt op plek in North Yellowstone waar ‘s winters enorm veel beesten langskomen.

Nu lag er helaas alleen maar veel wild aangereden op straat.
We zijn dus aan de noordkant van Yellowstone het park binnengekomen.
Onze eerste stop was bij Mammoth Hot Springs, waar we ook vlug het visitorcentre zijn doorgegaan.

De hot springs waren al fors hoger dan in 2009, wat ze daar lieten zien.
Indrukwekkend wat die natuur toch allemaal kan en het voelt een beetje buitenaards.
Daarna gestopt bij Norris Geyser Basin.

Prachtig maar stinken!
De foto’s spreken voor zich qua indrukwekkend.
De Steamboot Geyser is werelds grootste geiser.

De laatste grote eruptie was op 3 september 2014, waardoor hij hoger dan 91m spoot.
The Emerald Spring stonk als de beste.

Iets erna zijn we gestopt bij een kleine geisertje, waar niemand was.
Ook eens leuk.
Ook bij Gibbon Falls hebben we gestopt en genoten van een mooie waterval.

Vera gaf even aan dat het reeds kwart over 5 was en honger had.
Zusje Tessa maakte snel een wrapje klaar, terwijl wij bij Madison gingen vragen waar we konden overnachten.
De Ranger verwees ons naar de camping en daar konden ze ons wel helpen.
En inderdaad! Mijnheer kon een reservering proberen bij Canyon Village en het lukte.
Toen we er bijna waren zagen we door een kluitje mensen dat er verderop iets lag.
Of het nou een beer was of een Bizon, dat konden we niet zien.
Tessa en Vera nog even proberen of ze het van een andere kant konden zien, maar ‘s avonds toen Rene de foto terugkeek op de camera van Richard, zag hij dat het een bizon was.
Na het inchecken zijn we doorgereden naar ons plekje H0158 en ben ik gaan koken.
De meiden liepen daarna naar voren naar de Village en om te douchen en ik blogde onder het genot van een kopje koffie.
We hebben een vuurtje gemaakt en de meiden kwamen terug en we hebben marshmallows gemaakt en Rene met een gemodificeerd blikje maakte popcorn,

wat erg lachen was.

Vanmorgen rond 9 uur weer uit de veren en de zon scheen lekker.
Tijdens ons kopje koffie kwam er een kolibriemannetje bij onze bloempjes.
Ik had niet moeten gillen, dan had ik waarschijnlijk wat langer van het beestje kunnen genieten.
De buurman achter had zijn pickup ingeschakeld met liedjes van Johnny Cash.
We hebben mijn moeder even gebeld en alles was goed. Ook met Tweety.
Daarna Jantje nog gebeld en zij zijn nog steeds met ons campertje op een jachthaven in Akkrum in Friesland.
Ze hebben het ook goed naar de zin.
Hierna zijn we gaan dumpen en naar het water gereden waar de dames weer een uurtje op hun luchtbedjes gingen ronddobberen.

Ondertussen zagen we heel wat boten en jetskis langskomen met behoorlijke motoren.
Dat kunnen ze goed hier in de USA.
Toen we weer wegreden richting Highway was het uitzicht naast de camping haar surreëel zo mooi.

We hebben een heel eind de Lewis and Clark Auto tour route gereden met veel vlaktes en landbouwgrond.
We kwamen nog langs Amsterdam rijden, maar besloten gewoon door te rijden dit keer.
In Bozeman aangekomen hebben we eerst Mainstreet afgereden.

we zijn de Mainstreet op en neer gaan lopen.
Allemaal leuke stenen pandjes met winkeltjes.
Het was 29 graden, maar het voelde best warmer.
Om half 3 hadden we toch echt dorst en trek en zijn we bij Rocking R Bar gaan zitten en hebben we een heerlijke burger gegeten.

Hierna weer doorgelopen en hier en daar gekeken bij een snuisterijtje.
Nadat we bij de parkeerplaats bij de Wallmart bijna het enige plekje hadden gevonden waar nog iets van schaduw was, hebben we een kopje koffie gedronken en daarna nog een paar boodschappen gedaan.
Even voor 18:00 uur zijn we gaan lopen naar de Big Sky Country State Fair gelopen aan de overkant.
Entree kost een tientje en we zijn eerst in de schaduw op de tribune bij het Mud Bog racing gaan kijken.
De modderkluiten spoten in het rond en het was spectaculair om te zien en horen, en niet te vergeten ruiken van benzinedampen.

En een stralende Rene.
Rond 19:00 uur zaten we op de tribunes van de rodeo.
Maar ik vond de kalfjes best een beetje zielig die gevangen werden en op hun zij werden gegooid om zogenaamd gebrandmerkt te worden.

Alvorens het hele spektakel begon hebben we eerst gebeden en daarna een eerbetoon de USA en het volkslied A star spangled banner meegezongen.
Na de kleine kalfjes kwamen er iets grotere en moesten de cowboys een nummer eruit pikken en zogenaamd naar de dokter laten gaan.

Daarna zijn we de kermis overgelopen en hebben wat te drinken gehaald en langs allerlei foodtrucks gelopen.
Achteraan waren er honden heel hoog aan het springen om een botje en sprongen daarna het water in.
Er was ook nog een magier.
Teruggekomen hebben we weer een tijdje bij de rodeo gekeken wat nu wel gaaf was omdat de cowboys van de paarden afgesmeten werden.
Ondertussen ging het zonnetje al bijna onder en mochten de meiden nog in een soort zweefmolen, waarna we naar de camper terugliepen.

De meiden gingen gelijk in bed een filmpje liggen kijken en terwijl we de blog hier op de parkeerplaats schreven, waren we super onder de indruk van de vele muggen onder de lamp.

Zoals Rene zijn t-shirt al zegt.

These are the days we won’t forget

Vanmorgen weer met koude voetjes wakker geworden van ons bosplekje bij Placid Lake.
We zaten daar ook op 1,3 Km hoogte, dus het is wel logisch dat het ‘s ochtends afkoelt.
Ik heb binnen maar even mijn blogje bijgewerkt en buiten koffie geleut en ontbeten.
De meiden werden ook wakker ondertussen en we waren om 10:30 uur op weg naar de I83 south.
Mooie vlaktes met ranches, maar ook huizen met zooi om de deur.

We zijn langs The MacDonald Pass Toll Road gereden naar de hoofdstad van de staat Montana, Helena gereden.
Eerst maar weer eens langs de mac omdat we het visitorcenter niet konden vinden.
Bij de mac is de wifi altijd aangenaam en de Caffe Latte ook.
Vanuit hier hebben we gekeken wat er te zien viel en maar een KOA camping gebeld voor de zekerheid omdat het weekend is en we bang waren geen camping met douche te vinden.
We zijn naar de Cathedral of Saint Helena gegaan. Zie www.sthelenas.org.
We hebben er rondom heen gelopen en even binnen gezeten.

Mooi, maar we zijn wel erg verwend in Europa wat dat betreft.
Hierna hebben we gestopt bij Montana Governor’s Residence iets verderop. Zie www.mhs.mt.gov
Maar ze waren niet open helaas.

Er word daar vol lof gepraat over de vrouwen die grote invloed hebben gehad in de politiek.
Hierna zijn we naar de State Capitol gegaan.

Je mag hier gewoon naar binnen, als je je wapens maar thuis laat.
Het is een statig gebouw waar vroeger en het heden samen komen en waar ze heel trots op zijn.
We hebben een Self Guided Tour gedaan over de verdiepingen heen en Vera is nog lekker op de grond gaan liggen om een foto van de koepel te maken.

Op de 3e verdieping staat een standbeeld van Mike en Maureen Mansfield, die lang in de senaat werkten.

En verder prachtige dingen uit vroeger en nu zoals de Senate Chamber.
Het uitzicht over de stad was ook niet mis.
Dit gedeelte van de stad staan lieve kleine huisjes in wegen met veel bomen.
Na getankt te hebben, dit keer voor 2.26 USD per gallon zijn we doorgereden naar het postkantoor om de kaartjes op de bus te doen.
En daarna zijn we doorgereden naar de camping in Broadwater County.
Het plaatsje heet Townsend en we zitten op een KOA camping, terwijl een ¼ mile verderop je voor een tientje aan het water kunt staan.
Maar nu hebben we wel stroom en wifi dus dat is ook wel eens fijn.
Na een wasje te hebben gedraaid, zijn we rond half 8 naar het water gelopen waar de meiden weer veel lol hadden met hun luchtbedjes.

Toen we terug liepen was de ondergaande zon erg mooi.

Hierna hebben ze gedouched en hebben we gegeten.
Na het douchen hebben Rene en ik nog lang buiten gezeten en de blog geschreven.
De meiden keken hun filmpje: Moana.

Vanmorgen hebben we tijdens ons kopje koffie drinken weer bezoek gehad van Bert, de squirrel.
Hij bleef maar om ons heen scharrelen.
De buurtjes kwamen op hun weg naar het vissen ook nog even goedemorgen zeggen en zei lachend dat ik veel meer vertrouwen moet hebben in de amerikanen, vooral als ze bearspray bij zich hebben .
Zijn vrouw, die uit Bellaruz kwam, vond dat ik juist gehandeld had door naar mijn hartje te luisteren.
Hihi, verschil van benadering door man en vrouw.
De meiden hadden we beloofd dat ze mochten uitslapen tot 12:00 uur en dat deden ze dan ook trouw, maar rond 11:00 uur zijn we naar voren gereden om te gaan dumpen.
Daarna hebben we de camper op de parkeerplaats gezet en onder het genot van een kopje koffie

hebben we bij het meer gezeten en hebben we ook nog steentjes geschiezeld. I won!

Om 13:00 uur zijn we het park uitgereden (snif) en de I83 south genomen en bij het plaatsje Bigfork getankt en boodschappen gedaan.
We zijn nu weer fully loaded to go!
We zijn over gravel al schuddend en hotsend naar Lake Holland gereden.
We vonden dat we dat verplicht waren.
Helaas had deze national forrest camping geen plekje voor ons en toen we weg wilden gaan zagen we allemaal schattige hertjes.
We hebben de camper maar geparkeerd op Day Use en zijn daar lekker gaan zwemmen met een prachtig uitzicht op de bergen.

De meiden hadden zojuist luchtbedjes gekocht dus die hadden een hoop lol.
Tijdens het opdrogen zagen we ook nog een american Eagle boven het meer zweven en zo de thermiek naar boven weer pakken.
Mijn geluk was compleet.
Even na 18:00 uur zijn we verder gaan rijden op zoek naar een slaapplaats, echter de meeste plekjes waren bezet en uiteindelijk hebben we onze camper in de bossen gezet tussen Placid lake en de I83 (ja ma, ik weet dat het niet van je mag)

Er waren echter zoveel muggen, dat we het vuurtje stoken maar oversloegen en lekker binnen bleven.
Tessa maakte een wrapje en ik tonijnsalade en rene wilde kippensoep erbij.
Rene heeft op het computertje de foto’s klaargezet voor de weblog en het filmmateriaal van de dashcam veilig gesteld en ik werd ondertussen door de meiden voorgelezen uit mijn E-reader uit een boek van Santa Montefiore.
Ze vonden het maar een vaag boek en moest het vooral maar zelf verder lezen.

Vanmorgen zat ik om half negen al lekker de dag ervoor te bloggen toen Rene wakker werd.

Na verloop van tijd hebben we de meiden wakker gemaakt om dit keer vroeg het park in te gaan.
Uiteindelijk was het nog 11:15 uur voor we vertrokken.
Onderweg werden we aan de praat gehouden door een buurman verderop en de meiden waren gewoon doorgelopen naar the Village, wat niet de bedoeling was, omdat we voor de camping op de bus wilden stappen.
We hebben ze gebeld dat ze terug moesten komen en al wachtend op de bus even bij het meer gekeken.
De bus kwam eraan en de meiden rennen… maar gelukt.
Bij Logans Pass zijn we over gegaan

naar de East en bij st. Mary’s eruit gestapt en de wandeling naar beneden gemaakt naar de watervallen.
Het was een mooie warme wandeling tussen bomen die in 2015 een brand hadden doorgemaakt.
Bij de watervallen hebben we lekker gezeten,

geklommen, gekeken en gedronken.

Er waren een paar stoertjes die van de brug afsprongen het water in, dus mensen bleven ook staan kijken.
Tessa en Rene liepen nog door naar de andere waterval Victoria.

Vera en ik liepen langzaam terug en zochten naar de groene stenen die hier kenmerkend zijn in de staat Montana. Halverwege kwamen Rene en Tessa zowat rennend alweer bij ons en zijn we naar de shuttlebus gelopen en in plaats verder te gaan zijn we terug gegaan.
Het is nog meer dan een uur terug en Tessa en Rene vonden het ook een keer leuk om op de camping te zijn.
Wij stapten uit bij de camping en de meiden reden nog even mee tot aan het visitorcentre voor de wifi.
Na een tijdje kwamen ze terug en hadden wij onder het genot van een koffietje gekeken hoe de reis morgen eens zou moeten gaan plaatsvinden.

Hierna kwam Bert (zo als de kinderen hem noemen) ook even weer kijken.

Na het eten zijn we rond half 8 naar het meer gegaan om daar lekker te zitten en te zwemmen.

Brrr wat koud, dus ik ben alleen maar tot de knieen gegaan.
De rest was geinspireerd geraakt door Wim Hof en ademden zich er doorheen.
De meiden gingen lekker teuten in de camper met douchen en nageltjes en ik heb het kampvuur dit keer maar aangemaakt. Rond elf uur kwamen de buren even gezellig bij ons aan om te kletsen.
Wat een bijzonder stel, maar hartelijk.
Ineens kwamen we op het geweldige idee om naar het meer te lopen en sterren te kijken.
Maar toen hij de ongecontroleerd met berenspray de struikjes in begon te lopen en niet het pad naar het meer, nam mijn halve hysterie het over en heb ik Rene over gehaald om mee terug te gaan. (overgehaald….meegesleurd was het betere woord) en ben half rennend terug gegaan waardoor hij zei...Hey, ik loop altijd harder dan jou hoor….
Pffff dan maar lekker slapen.

Hoewel we vanmorgen op tijd wakker waren, was het nog zo fris dat we weer het bedje indoken.
Hierdoor werden we echter pas iets over 10 wakker en dat bleek niet handig te zijn om een plekje op de camping te bemachtigen.
Toen we daar naar het ontbijt aankwamen, veegde Kathy de camphostess net haar laatste 2 plekjes van het bord.
Ik mijn teleurgestelde gezicht opzetten en haar een mooie dag gewenst.
We zijn gelijk maar gaan dumpen hier en na verloop van tijd kwam ze naar me toe.
Zo van...Ik ga nu een rondje rijden en ik geef je geen garanties maar ik kijk of jullie geluk hebben.
En ja hoor...B110 was een niet helemaal handige plek voor een RV maar oprijden tot aan de bearbox en dan gaat het wel.

Kathy for President! Ik ga haar een kaartje sturen met tulpen vanuit Holland.
We staan dus op de Apgar camping aan de voet van Lake Mc. Donald
We blijven hier 2 nachten en ons eerste doel voor vandaag is The Going to the Sun Road naar de Logan Pass.
The going to the Sun road is een van ‘s werelds spectaculairste wegen die over het hart van de Pass gaat van de Glacier.
De weg is 50 mile lang.
Onderwijl wij lekker koffie dronken, zijn de meiden naar the Village iets verderop gelopen.
Toen wij daar weer waren hebben we net de shuttlebus gemist en hebben in the Village meer dan 50 minuten moeten wachten, voordat we weggingen...pfff.
Ik voelde me ook net weer of ik aan het werk was en in het openbaar vervoer zat in Utrecht.
Staande in de bus als een blikje sardines.
Maar ik heb wel gezellig gekletst met een jongen uit Chicago, die hier met vrienden vakantie aan het vieren was.
Morgen is het voor hen voorbij en hebben ze weer een Amtrak reis van 23 uur en een autoreis van 5 uur voor de boeg.
Een rondreis kost 400 dollar.
Hij moet gelijk ook weer werken hierna en werkt als kok in tehuis voor ouderen.
Na zijn afstuderen wil hij naar Wales waar familie van zijn moeder woont.
De meiden vonden hem op Ed Sheeran lijken en ik op Guy van Elbow, die overigens ook uit Wales komt.
Bij Avalanche creek gingen we eruit en met een kleiner busje, lekker zittend verder naar boven naar de Logan Pass.
Wat een prachtige uitzichten weer, met uitzicht op Heaven’s Peak, de Weaping Wall etc.
Bovenaan hebben we de Hidden Lake trail gedaan.

Na ongeveer 1/3 gelopen te hebben kwamen we bij de sneeuw aan.

Ik passte en heb de rest veel plezier gewenst.
Al glijdend gingen ze naar boven en ik heb een uur op een steen gezeten op het meest fantastische plekje op aarde!
Mensen observeren, praatje maken, lekker staren en een beetje mediteren.
Toen de rest terug was liet Rene zijn flink koude voeten zien.
Maar het uitzicht op het meer was het waard.

Ze hadden ook Bighorn sheep gezien en ik alleen de witte mountaingoat.

En een marmot en kleine squirrels
Iets voor 7 uur stonden we weer klaar om te wachten voor de shuttlebus, die ons gelukkig rechtstreeks naar beneden bracht. Ook hier was er weer een Kathy, zij bestuurde de bus naar beneden en nam er ook de tijd voor.
De rit duurde langer dan een uur maar was weer prachtig en Rene zijn voetjes konden bijkomen.
De meiden zijn uitgestapt bij de camping en wij 1 verder bij de Village, want Tessa wilde een broodje hamburger met verse spullen.
Mislukt in het kleine souvenirwinkeltje hebben ze alleen verse bananen )
Rest is voorverpakt campingspul.
Wel hebben we hout meegenomen en nog even gepind.
Rond 21:00 uur ben je dan pas terug op je plekje, koffietje gemaakte, vuurtje en eten.

We hebben gezellig bij het vuurtje gekletst en daar nog de laatste 2 hamburgers boven het vuurtje gebakken.

Vanmorgen waren we 8:40 uur op pad, nadat ik ontbijt had gekocht in de wallmart.
Minicroissantjes met aardbeien met jus.
Tessa had er leuke roze slippertjes gekocht voor 98 dollarcent en ze rekende het zelf af bij de zelfscan.
We hebben de route Wild Horse Trail gereden en daarna nog 128 mile op de US2 waar we over de stateline gingen naar Montana en tevens de klok een uur vooruit ging.
We gingen dus van 9 uur tijdsverschil met Nederland naar 8 uur.
Halverwege de route moesten we 5 a 10 minuten stoppen in verband met wegwerkzaamheden.
We denken eerder aan werkverschaffing, want toe we na verloop van tijd de Pilotcar mochten volgen zagen we na een paar minuten maar 1 autootje aan het werk met 2 mannetjes in de berm.
We zijn door Troy gereden en natuurlijk heb ik Sinead o’Connor even nagezongen.
Hierna zijn we gestopt bij Kootenai Falls, waar een hangbrug was en een prachtige waterval wat voor de Kootenai Indianen als meest heilig wordt ervaren.
Op een gegeven moment moesten we over de treinrails heen via een soort kooi.

Ik waande me in de film Jurassic Parc, dat ze op een gegeven moment in de Birdcage waren.
Rene en de meiden gingen over de hangbrug en ik bleef maar weer braaf foto’s maken )

Daarna zijn we gelopen naar het punt waar de watervallen waren en de grond was in de laatste ijstijd over elkaar heen geschoven, waardoor er nu ribbels waren die ze Ripple marks noemen en Massive Stromatolites.
Na nog een keer getankt te hebben zijn we uiteindelijk bij de Gateway-Glacier National Park aangekomen.
Hoewel de borden bij de ingang aangaven dat sommige campings nog open waren, klopte dit niet.
We hebben bij het visitorcenter info gevraagd over de shuttlebus en kaartjes gekocht om naar huis te sturen.
We hebben een deel van de Going to the Sun route gereden tot aan Avalanche Camping.
Maar helaas vol.
Dus het park weer af terug naar het dorpje WestGlacier.
De KOA camping was vol en hij verwees ons iets verderop naar San-suz-ed.
Daar mochten we voor de helft van het geld op een doorrij plek staan.

We stonden best mooi, maar zonder stroom of water voor 25 dollar.
We hadden dan wel weer wifi, douches en een wasmachine en droger.
Daarmee gelijk maar aan de gang gegaan en daarna een broodje hotdog gemaakt en Rene had een paar pagina’s van de weblog geuploaded met een zoals hij het noemt een verrotte internetverbinding.
Ik ben tijdens mijn wandelingetje met Tessa nog een paar keer begroet door een nogal grote vleermuis, waardoor Rene het spelletje met de bal maar over moest nemen en ik richting camper kon vluchten.
Lekker douchen en geslapen tijdens een koude nacht.
Morgen maar een plekje hopen te bemachtigen.

Om half negen hadden we de camper versierd met ballonnen en een happy birthday slinger.
Maar mijn eerstgeborene werd niet wakker zodat we lekker vals konden gaan zingen voor haar.
Zitten we lekker buiten horen we de wc gaan.
En ja hoor….Rise and Shine, daar is ze.

Dus vals voor haar zingen en lekker knuffelen.
15 jaar alweer en voor de 2e keer jarig in de USA. In 2011 werd ze 9.
En wat is ze lang jarig dit keer, want ze houdt zelf de Nederlandse en Amerikaanse tijd aan.
Na het ontbijtje zijn we gaan dumpen en vullen en hebben we nog een poging gedaan om beneden bij het strandje te gaan kijken, maar zijn toch doorgereden.
Om iets voor 12:00 uur stonden we op de parkeerplaats bij het pretpark Silverwood en hebben een vreugdesprongetje gemaakt en richting ingang gegaan.

Binnen zijn we direct naar de meest enge (voor mij dan) attracties

en zo zijn we de dag doorgegaan.

Ook gegeten bij Kool Cactus, Burritos en Nachos, De helft konden we weer weggooien, wat een porties zeg.
Ik heb ondertussen met Ma gebeld, want die probeerde Tessa te bellen wat niet lukte en ze vond maar dat we terug moesten komen, want ze vond het maar saai dat we er niet zijn.
Beertje is bij Richard en Patricia weer thuis en dat geeft haar rust.
Rond 17:00 uur zijn we naar het Waterpark gelopen met golfslagbaden, glijbanen enz. enz.

Leuke manier zo.

Mocht je afgekoeld zijn kun je zo weer door naar de attracties als je wilt.
Hoewel we zagen dat de Aftershock het nu weer deed zijn we toch weggegaan en gingen eerst nog even langs de North Pole, een gehuchtje verderop.
Helaas geen bordje langs de weg als bewijs.
We zijn een eind de I95 North opgegaan en gestopt in Ponderey.
Tessa wilde als afsluiting van haar verjaardag naar de Pizzahut en daarna hebben we besloten om op de parkeerplaats bij de Wallmart te overnachten iets verderop.
De meiden hebben een tijdje rondgelopen in de Wallmart voor de wifi en wilden opplaknagels kopen en Rene heeft van schrik maar de ramen schoongemaakt.
We zitten hier overigens niet ver van de Canadese grens af. Ongeveer 50 miles.

Vanmorgen hebben we heel rustig aan gedaan, na ja, rustig. Handwasje gedaan, van de zon genieten, wifi-en en Rene was heel druk met de blog uploaden, omdat we anders klachten krijgen van Marieke.
Rond 12:00 uur zijn we gaan dumpen en iets verderop naar de nagemaakte Stonehenge gereden boven op de heuvel.

Het is opgedragen aan de soldaten en zeemannen van Klickitat County die zijn gevallen voor het beschermen van hun land. Dit monument is opgericht in de hoop dat anderen geïnspireerd worden door hun heldendom en patriotisme.
Er waren veel naambordjes van jonge mannen die ook toevallig geboren waren op 15 juli, dus de dag dat wij er lopen, maar dan 120 jaar eerder.
Deze James is maar 20 geworden.
Het waaide behoorlijk hard hier bovenop de berg en we zijn dus redelijk snel doorgereden.
Maar ook net zo snel weer gestopt bij een fruitkraampje waar we lekkere kersen, perzikken en een enorme ui hebben gekocht.

Hierna zijn we kilometers gaan vreten, want Tessa heeft voor haar verjaardag een pretpark uitgezocht in Athol, gelukkig op de weg liggend naar Glacier National Park.
We hebben een paar dammen gezien.

Maar ook super uitgestrekte vlaktes.

En we zijn wederom gaan tanken in de plaats Kennewick en dit keer voor maar 2,59 USD per gallon.
En naar de Mc geweest.
Tessa is over 10 minuten Nederlandse tijd jarig en ze is een beetje benieuwd hoe er wordt gereageerd.
Ik heb haar behoorlijk gepest dat ik zo keihard voor haar zou gaan zingen midden in de Mc, maar uiteindelijk maar als verrassing een gek ijsje geregeld.

Bij de Wallmart hebben we nog campingstoeltjes gekocht en een nieuwe 12V splitter.
Weer op weg richting Fernan dit keer met 167 miles voor de boeg.

We zijn gestopt bij Sprague Lake Rest Area, waar een groep toeristen meeuwen zaten te voeren, wat eigenlijk niet was toegestaan.
Vera komt uit de wc al kletsend lopen en een meeuw keek haar nogal boos aan en ze schreeuwde het uit,

hierna kwam de slappe lach.
Na door Spokane te zijn gereden en wat zoekacties bij de grens van Idaho, zijn we doorgereden naar Farragut State Park, waar ze aangaven vooraan de weg dat de campground vol was, maar ik dacht….niet geschoten is altijd mis.
Het is een prachtig park aan Lake Missoula.
De dames vonden mijn accentje wel grappig en hadden nog wel plekjes, maar ze waren we heeeel primitief, dus geen stroom etc etc.
Daar aangekomen was het wel weer een heel mooi plekje.

Na spaghetti te hebben gemaakt zijn de meiden met veel gegiechel naar bed gegaan

en hebben Rene en ik sterren zitten kijken.
Het was zo donker dat als je 20 meter van camper af was, Rene zijn eigen voeten nog maar net kon zien.
Nadat hij in slaap begon te vallen en mij dus niet meer kon beschermen voor de Sasquatch en killerkonijnen, zijn we naar binnen gegaan en gaan slapen

Vanmorgen waren we al om 6:15 uur wakker geworden bij ons fantastische plekje bij Lewis River en zagen dat onze ‘buurman’ al weg was en weer hout voor ons had achtergelaten.
Wat een aardige timmerman was hij toch.
We hebben de meiden gewaarschuwd dat we gaan rijden en ze zijn al liggend in bed (ja foei we weten dat het niet mag) meegereden naar een uitzichtspunt die we dachten te kunnen vinden op mount st. Helens.
Bij Ape Cave moesten we 5 dollar betalen en vroegen een beheerder de weg.
Hij wilde liever dat we de grot ingingen met daarin vleermuizen. NOT in a MILLION years!
Vooral niet zo vroeg en die beesten nog actief zijn. Rene had ook niet heel veel zin om alleen te gaan.
En de meiden lagen te lekker.
Hij wees ons al mopperend de weg, zo van wat valt er nou te zien aan een bergje waar 37 jaar geleden een uitbarsting was en wat je nog kon zien.
Onderweg stond het nergens aangegeven en toen zijn we maar stoutmoedig het weggetje naar de Climbers Bivouack ingegaan.
Hier overnachten de klimmers naar de top.
Ik heb behoorlijk zitten hyperventileren, want het was gravel en werd steeds smaller.

En als je dan niet weet waar je uitkomt met onze 4 a 5 ton zware camper en zijkanten die nogal steil waren soms.

Halverwege was het uitzicht echter fenomenaal!
Daar aangekomen hebben we koffie en ontbijt gemaakt en de sneeuw gefotografeerd en gekeken naar de klimmers.

We zitten hier op 1140m hoogte ik heb bloemetjes gefotografeerd die ik nog nooit eerder gezien had.
Rene en Tessa wilden een stukje omhoog lopen, maar kwamen al gauw terug omdat er alleen maar sneeuw en modder lag en het de verkeerde kant opging.
Hierna zijn we naar beneden gereden en geprobeerd bij het meer te kijken.
Ook hier moest je weer 5 dollar betalen, dus dat hebben we vriendelijk afgeslagen en zijn omgedraaid.
Op een gegeven moment stonden we voor een keuze rechtdoor of rechtsaf en kwam er een oude man de weg aan ons vragen, vanuit de richting waar we vandaan kwamen.
Ze hadden de remmen oververhit.
Uiteindelijk kwam zijn uiterst irritante zoon vertellen dat we verschrikkelijk verdwaald waren.
Huh? Hoe kom je erbij en hoe weet je waar we naar toe willen.
Hij heeft alle wegen uitgelegd en vond dat we terug moesten gaan en daar de weg pakken.
60 miles terug, 40 up en dan weer 60 deze kant op.
Ook hem hebben we vriendelijk bedankt en zijn gewoon rechts gegaan en kwamen al gauw op het meest fantastische uitzichtpunt ever...De McClellan Viewpoint met het uitzicht op St. Helens.

Het is vernoemd naar Captain McClellan die een expeditie door dit gebied deed op zoek naar een geschikte route voor de trein door de bergen van de Cascades. We kijken dus nu uit op de vallei van de Lewis River, waar we hebben geslapen, genaamd Cathlatpoot’l.
Hij vond dit gebied “utterly worthless”, waar ik het dus absoluut niet mee eens ben.
We zijn daar best lang geweest en de meiden lagen lekker op het muurtje te chillen.
Vera heeft ook nog het bloemetje op reis gefotografeerd.
Er kwamen 2 motorrijders aan die ook lekker gingen liggen.
Ik heb ze op de foto gezet en we hebben gezellig gekletst.
Ik weet tot op het moment nog steeds niet of de 1 een man is of een vrouw.
Vera heeft het griepje van Tessa nu overgenomen en heeft hoofdpijn en is misselijk. Het is daardoor lekker rustig )
We hebben onze scenic route voortgezet richting de Columbia Gorge en wat een enorme rivier is dat zeg!

En wat een prachtige route! We zijn gestopt bij het punt Swell City waar ze aan het surfen waren.
We werden weer het hemd van het lijf gevraagd en allerlei adviezen gekregen wat we moesten doen en waarheen.
Van surfles nemen hier, the best in the world, tot skieen op Mount Hood en van verderop is er een brug en je moet je spiegels inklappen en als we de brug overgaan…..het is heeeeeel smal.
De ene man kwam uit Canada en de ander weet veel over Europa.
We komen vandaag alleen maar mensen tegen die iets vragen en halverwege je verhaal je afbreken en ongevraagde adviezen blijven spuien.

We hebben de druifjes lekker opgegeten, dus dat maakt veel goed.
Hierna zijn we weer verder gereden over de brug jaja en zijn daardoor aangekomen in de staat Oregon.

Van schrik zijn we gelijk maar even gaan eten en wifi halen bij de Mc Donalds in Hood River.
Pffff wat was het inmiddels heet zeg. Zijn we nog helemaal niet gewend van de afgelopen week.
In de Mc heeft Rene onze RV park uitgezocht in Marryhill.
Het was nog een pittig stukje rijden naast die prachtige rivier en alles wordt steeds droger om te zien.
Ik vind de bergen er zacht uitzien, alsof ze een fluwelen jasje om hebben.

We gingen de River weer over en….ja we waren weer in de staat Washington.
De weg af en we waren in de boomgaarden waar perzikken etc werden geteeld.
En daar op het RV bij de rivier hebben we ons campertje neergezet rond 16:00 uur op Peach Beach Campark voor 35 dollar per nacht.

Na even lekker in het gras te hebben gelegen en een bakje koffie gingen we kijken bij de dames die in de rivier aan het zwemmen waren.

Rene ging ze maar even achterna en volgde hun goede voorbeeld.
De meiden vonden geen leeftijdsgenootjes, maar hadden wel wifi, dus hun leven was gered.

We hebben lekker soep met stokbrood en potatosalade en Tessa had e.e.a. gemaakt.
Ondertussen was ze melig in de camper heen en weer aan het lopen alsof ze op de roltrap liep of in de lift stond en wij hebben ons kapotgelachen terwijl we buiten op het gras zaten.
Ook was er iemand die aan het rond rijden wat in zijn T Ford.

Lekker douchen en dutten…

Nadat we vanmorgen al rijdend met de nog slapende meiden van de campingplek reden naar de parkeerplaats bij het visitorcenter, regende het iets en was het koud.
We hebben binnen ontbeten en na het aankleden zijn we via de US101 (heilige weg voor mij) naar beneden gereden en bij Kalaloch wezen dumpen en water vullen.
Ik was erg in shock betreffende mijn familie.

Ze wilden daar niet staan voor een nacht, maar verder rijden naar Mount st. Helens.
Om te dutten bleek later. Onderweg getankt voor 3.39 in Quinault, een uiterst filmachtig berg/meerdorpje.
Later onderweg hebben we inkopen gedaan bij Safeway en een inpandig Starbucksje genomen voor onderweg.
We zijn zelfs lid gemaakt van de Safeway Club: Just to save you a few dollars dear . Just put it in your wallet.
Ze dacht zeker dat wanneer je uit Europa komt, je alles voor moet zeggen .
Na nog wat geslapen te hebben en dat Tessa een tijdje voorin had gezeten bij Rene, stopten we bij Lewis and Clark state Park.
Echter….geen Mount Saint Helens te zien in de wijde omtrek… dus nog een paar uurtjes door.
Weer tanken bij het plaatsje Randall, waar Tessa de ruiten van de camper waste.
De benzinepomphouder wilde ons weer 60 mile terug laten rijden omdat de wegen gesloten zijn.
Maar ik heb een mannetje gevraagd, die overigens huckleberry plukken was om wijn te maken.
Hij raadde aan om gewoon te gaan, echter 2 passes waren gesloten.
Wegen waren weggespoeld en de weg die open weg, nummer 131 en daarna 25 waren hobbelige en slechte wegen, maar uiteindelijk zeer de moeite waard.
Bij viewpoint Clearview hebben we genoten van een prachtig uitzicht.

En gewacht op een motorrijder met pech.
Hij was zo hard over een gat in de weg gebumpt dat hij een lekke catherpan had.
Ik heb mijn zeepje gegeven en andere persoon zou achter hem aanrijden, just in case.
Na nog een kwartiertje verder gereden te hebben zijn we gestopt bij Muddy Watters en de man die daar aan het vissen was vertelde dat je gewoon kon overnachten hier, omdat hij dit al jaren deed en nooit problemen had gehad.

We kregen nog wat houtblokken van hem en Vera zocht nog droog hout en Tessa maakte het vuurtje en haar lang verwachte tomatensoep.
Wij hebben een bieflapje met champignons en stokbrood gegeten.

Tijden het schrijven van deze blog aan de picknicktafel

gingen de meiden marshmellows maken en kreeg ik een lekker bakje koffie van Rene…...kissy kissy

Vanmorgen waren we weer vroeg op.
Terwijl Tessa stond te wachten bij de douches, heb ik voor Rene een broodje gebakken ei met bacon en om 10.00uur waren we al weer op weg.
Via Forks naar het Olympic National Park.
Daar aangekomen hebben we een Interagency Pass gekocht voor 80 dollar.
Hiermee mag je een jaar lang alle nationale parken van de USA in.
We hebben een mooi plekje op de camping gevonden met uitzicht op de bergen en bij een snelstromend riviertje.

Om 13:00 uur hebben we een Turkey sandwich, met iets teveel mosterd gegeten.
We hebben maar gauw onze korte broek aangedaan, want het weer is hier heel wat beter dan vanmorgen.
We zijn benaderd door een ranger dat we hier wel mochten staan, maar dan om 8 uur van de plek af in verband met asfalteringswerkzaamheden.
Hierna zijn we naar het visitorcenter gelopen om te vragen naar de trail te bewandelen.
HOH Rainforest is een gematigd regenwoud waar jaarlijks zo’n 5000ml regen valt.
Hier groeien bomen vol met mossen, vandaar dat we de trail Hall Of Mosses wilden lopen.

De bomen kunnen wel 95 meter hoog worden en diameter van 7 meter.
Er staan Sitka spar, Douglas sparren en en Hemlock spar begroeid met korstmossen.
We hebben de wandeling om 17:30 uur gedaan, omdat we eerst heerlijk op ons kleedje lagen te chillen bij het water en de camper.

Ondertussen kwam Bernd een praatje met ons maken. Hij is in 1965 gevlucht uit oost-duitsland.
Hij woonde in een dorpje nabij Dresden en eerst een paar jaar in Australie gewoond.
Hij dacht na een paar jaar. Waar wil ik nou eens wonen en heeft via de ambassade in Frankfurt een visum aangevraagd voor de USA.
Hij is nu 75 en woont de laatste jaren hierbij Port Angeles.
Heeft een jonge vriendin en gaat ‘s winters naar Hawaii of Europa, waar zijn zus woont.
Na het wandelen heeft Tessa het vuurtje gemaakt, zonder (ahum) aanmaakblokjes.

De fik zat er mooi in.
We hebben een kipfilet en gemengde groenten gegeten en onder het genot van een lekker bakje koffie tik ik dit.
Tessa is verstandig en gaat om 21:45 uur naar bed en Vera speelt nog pyromaantje of rokerijtje en schrijft naampjes op mijn rug van al haar klasgenootjes.
Het riviertje raast mooi door, dus…. Life is Good!

Vanmorgen was Rene al weer heeeeeel vroeg wakker.
Na verloop van tijd vond hij ongezellig worden en ging maar met de kastjes smijten zodat we wakker werden.
Tessa voelt zich gelukkig al een stuk beter.
We zijn naar de Port Townsend State Bay gereden en liepen al om 10:00 uur op het strand naar de vuurtoren.

Je moet daar wel een 1 day discover pass van 10 dollar kopen om het terrein op te komen.
Ik ben benieuwd wanneer Staatsbosbeheer dat bij ons gaat doen.
Volgens mij als je daar in de buurt woont mag je voor 30 dollar per jaar erin.
Het was een mooie wandeling, maar Tessa werd te moe en Rene liep dus maar alleen terug en haalde de camper op….wat een lieve pappie is hij toch.
Vera was ondertussen weer losgegaan als fotograve, zelfs haar voeten kwamen aan bod.
Hierna reden we door het oude stadje Port Townsend.

Het is een erg schattig havenstadje met wat de Americanen zo bijzonder vinden, stenen huizen/pakhuizen.
Het zijn victoriaanse huizen en ze noemden het ook wel het New York van het westen maar is in de jaren 20 failliet gegaan en later door locals gered door gekke festivals en excentriekelingen.
Na een tijdje zijn we in Port Angeles bij het visitor centre een kaart gaan halen en de dames hun wifi momentje gepakt.

We besloten te gaan naar de uiterste noord-westelijke van de aaneengesloten 48 lagere staten.
Het stadje het Neah Bay aan de Straat van Juan de Fuca en the Pacific Ocean.
Het ligt in een indianenreservaat, genaamd The Makah Indian Reservation in het Olympic National Forrest.
We zijn een stuk de US101 gevolgd en kwamen langs de prachtige Lake Crescent, waar we een tijdje hebben genoten van het uitzicht en lekker hebben gezeten.

In Neah Bay aangekomen hebben we bij het Indiaanse museum de weg gevraagd en 10 dollar betaald om toegang te krijgen voor de Cape Flattery Trail.
Het was een prachtige route maar wel soms op wankele plankje boven de grond….bibberrrr.
Maar de uitzichten waren fenomenaal. Helaas was er een heel stuk van een boog in de rots afgebroken +- 30 jaar gelden.

Een prachtig uitzicht op een eiland met een vuurtoren die ook een spooky geluidje maakt.

Geen walvissen gespot. Wel 3 hertjes onderweg )
Voor de nacht zijn we naar camping Hobuck Bay gereden.
We staan ook hier voor 20 dollar en het was best fris aan het worden.
Het mooie aan deze camping is dat je 20 meter naar het strand moet lopen.
Toen we kwamen aanrijden zagen we dat Elvis nog leefde en daar mochten we naast staan.
Maar onze verbazing was nog niet voorbij, toen we onder ons kopje koffie een busje vol met Amish aan kwamen rijden. Sommige traditioneel gekleed en sommige waren aan het Rummspringe.

Ze maakten kennis met Elvis en mijn dag kon niet meer stuk….Elvis meets the Amish.
Tessa had honger, dus ik kon gelukkig binnen broodjes hamburger maken, omdat ik het ijskoud had gekregen ondertussen. Het eten maken duurde wel even, wat e.e.a. moest ontdooien en onze magnetron deed het niet omdat we off the grid staan.
Rene liep nog met de meiden naar het strand en ondertussen was het eten klaar.

Vlak voor zonsondergang zijn Rene en ik nog naar het strand gegaan en Tessa lag inmiddels al te slapen.
Toch een wat te intensieve dag na haar griepje.

Vanmorgen zaten we om half negen wederom aan een heerlijk ontbijt.
Ik had een soort burritos en Rene the good old american breakfast.
Vera een bordje All meat and Eggs scrambled en Tessa croissant met gesmolten kaas en sausage.

Helaas heeft Tessa het griepje van Rene overgenomen overgenomen en kon dus niet alles op.
Nadat ze gedouched had moest ze overgeven en zo ook gedurende onze taxirit naar Everett op de snelweg ;-(
Om 12:00 uur konden we onze camper ophalen. De papieren waren weg dus de dame moest eerst alles uitprinten.

Ondertussen hebben we zitten kletsen met een gezinnetje uit Duitsland met 2 kleine kinderen die hun trip van 6 weken erop hebben zitten.
Ze gingen met Enorme hoeveelheden bagage hun terugreis aanvangen richting Stuttgart.
Nadat René nog even met Otto had gebeld hebben we een korte inspectieronde gehad en onze koffers uitgepakt en Vertrokken!
Onze blijheid werd een klein beetje overschaduwd door het ziek zijn van Tessa.
Even verderop zijn we naar de Wallmart gegaan om onze inkopen te doen.
Omdat Tessa ziek was hebben Vera en ik het alleen gedaan en heel veel drinken gehaald.
Rene heeft ondertussen de kaart goed bekeken en een plekje gezocht in Port Townsend.
Na ingepakt te hebben zijn we gaan rijden.

Al filerijdend door Seattle heen en na een paar uren zijn we gestopt in Gig Harbor en naar de Fred Meyers geweest om nog het verse groente en fruit te halen wat ze bij de Wallmart niet eens verkopen.

Nadat Tessa vol goede moed naar voren is gelopen voor de wifi en wij gelukkig ons kipje al ophadden kwam ze al overgevend binnenlopen.
Wij hebben nog een lekkere koffie gekocht bij de Mac en doorgereden. We kwamen rond 7 uur aan bij Fort Worden State Park.

Fort Worden werd gebruikt om de ingang van de Baai af te schermen tegen de vijand.
Ze hebben nooit 1 vijandig schot hoeven lossen, dus zijn de spullen gebruikt voor de 1e wereldoorlog.
Ook een belangrijk detail: het werd gebruikt als filmlocatie voor An Officer and a Gentleman.

Helaas was er geen plek voor ons om te kamperen, dus werden we verwezen naar Jefferson County Fairground een halve mijl verderop.

Hier staan we wel op stroom en water en Tessa ging gelijk slapen toen we haar bedje hadden opgemaakt.
Rond 10:00 uur moest ze naar de wc en kwam al scheldend eruit dat ze weer moest overgeven….
We hebben maar besloten dat zij beneden moest blijven liggen en Rene ging bij Vera slapen.
Het kost hier 20 dollar voor een dag en we moesten het zelf in een envelopje stoppen. Het was best koud.

Na een paar keer wakker te zijn geweest zijn we iets voor 6 uur ‘s ochtends wakker geworden.
Tessa ging de Horrorgang filmen. Ja, niets mis met de gang, maar ze had teveel enge films gekeken.
Rene en Tessa konden niet meer rustig blijven liggen, dus zijn ze naar het water gelopen.
Vera en ik hebben nog even lekker gedut. Ze kwamen terug met een lekkere cappuccino van Starbucks en een mok )

Happy me!
Hierna zijn we gaan ontbijten.

Bij het hotel zit The Rhodonendron café waar we heerlijk buiten hebben gegeten.
Daarna hebben we ons nog door een paar engelsen op de foto voor het hotel en de wandel aangegaan.

Tsjonge, wat is dat steil naar beneden zeg.

Dan voel je je kuitjes wel hoor.
Vera is helemaal los gegaan met de camera van Richard en helaas ook veel close upjes van onze gezichten. Hoe ongemakkelijk. Onderweg veel zwervers gezien helaas.
Na wat winkeltjes door te zijn geweest om een zonnebril voor me te kopen en veel mooie uitzichten over Ellito Bay

zijn we doorgelopen naar de Seattle Great Wheel, een reuzenrad. Wederom prachtige uitzichten.



Helaas voor Tessa en Vera hebben we Shawn Mendes niet gezien, die vanavond in de Key Arena gaat optreden.

Daarna zijn we verder gelopen naar Pike Place Market. Dit is een publieke markt die al bestaat vanaf 1907 en een van de oudste landbouwmarkten is in de USA.

De markt is gebouwd aan de rand van een steile helling en bestaat uit 6 lagen. Met elke verdieping zijn unieke markt.

We begonnen op de 6e verdieping waar we eerst drinken kochten in een klein winkeltje. Je kunt er van alles kopen, ruiken voelen en bekijken. Van bloemen, tot vis, footbalkaartjes, elpees, groenten etc etc. We zijn gestopt bij de beroemde mannen achter Fish philosophy… zie https://www.youtube.com/watch?v=-ZKiJejNRtw
Na dit alles moesten we “bijkomen” bij de eerste Starbucks ever op 1st avenue en Pike street. Het is Tessa weer gelukt dat haar naam niet goed wordt geschreven en heeft hierover een weddenschapje met Nick.
Tijdens het zitten bij de Starbucks heeft René nog naar Peize gebeld en Vera heeft haar tong verbrand.

Ze vind dit hele belangrijke informatie voor in de blog. Hierna zijn we naar de Needle gegaan

maar aangezien er een hele lange rij stond en het 26 dollar pp kostte, zijn we, na lekker in het gras te hebben gelegen,

doorgelopen en de monorail naar het Westlake Center waar we via de plaza naar de Macy’s zijn gegaan.
Hierna zijn we naar het hotel gelopen. Het is heel steil.
Van water naar boven is wat mij betreft een bovennatuurlijke prestatie.
Na een tijdje in ons hotelletje te hebben gechilled zijn we om een uurtje of 7 naar het water gelopen en bij Elliot’s Visrestaurant op Pier 56 heerlijk gegeten.
Rene had Piocciollo een bord met allemaal vissoorten en Tessa Spinach Salade met zalm.

Ik crabcakes en Vera kip. Het was heerlijk, maar niet goedkoop.
We hebben de taxi naar het hotel genomen. Hoewel het dichtbij is, begreep de taxichauffeur ons helemaal.

Een gezellig babbelende man, waarvan de broer van zijn moeder ook in Nederland woont.
En waardoor zijn moeder hem nu op zijn 30e snel aan de vrouw wil hebben, maar dan in de buurt.
We vielen heerlijk met een verzadigd buikje in slaap.

Nadat we vrijdag Beertje naar oma hadden weggebracht, ingepakt en nog een spontane BBQ hadden met de Mengelbergjes, Ron, Esther hadden kwamen Richard en Patricia s avonds ook nog even checken hoe laat Richard ons naar Schiphol kon brengen.

6 uur opstaan was dus wel vroeg. 7 uur uiterlijk zouden we vertrekken, maar dat werd natuurlijk een kwartiertje later door ondergetekende…
Wat heerlijk is het dan toch ook om met je eigen autootje voor Schiphol afgezet te worden en nog een knuffeltje mee te krijgen.

Het avontuur is begonnen. We vlogen met United Airlines UA021 eerst naar Houston via gate E8.

Nadat de koffers ingecheckt waren en we nog even Jacques d’Ancona hadden bewonderd, gingen we aansluiten in de rij voor de Douane. We hadden gelukkig naar het nieuws geluisterd en kleine handbagage mee, waardoor we een hele rij konden overslaan.
Na de douane zaten we rond 10 uur al bij de Mc Donalds voor een lekkere koffie.

De meiden hadden alweer honger en zaten al aan een happymeal. Rene was nog steeds een beetje ziekjes, dus die sloeg, behalve zijn sigaretje, alles over.
Nadat we naar het toilet zijn gegaan zijn we gaan lopen en toen we bij de gate aankwamen waren ze al aan het boarden. We konden dus zo als groep 3 aansluiten en ons vliegtuig in. Een Boeing 777. Tessa zat bij het raam, Vera in het midden en ik daarnaast.

Rene zat naast ons in het middenpad en was al gezellig aan de klets met een studente geneeskunde die met haar vriendin gaat backpacken in Mexico.
We waren nog niet koud in de lucht of hij sliep al. Nee, niet omdat die studente nou zo saai was, maar door zijn griepje. We vlogen 11:05 uur en we hadden 5160 miles voor de boeg...pfff.

Nadat we geland waren in Houston en weer door de douane heen zijn gegaan hebben we de koffers opgehaald en opnieuw ingecheckt voor onze vlucht naar Seattle. Wij zijn met een monorailtje naar de volgende vertrekhal gegaan. Het gaat hier heel anders en een schreeuwende dame wilde iedereen sneller door de 4 rijen hebben. Ook hier moesten we weer door de controle en dit keer ook onze schoenen uit. Daarna was het weer plassen, lopen en wachten op de volgende vlucht. Tessa en Vera hebben nog een lekker pizzaatje gegeten. Onze vlucht met nummer WA619 naar Seattle vertrekt van gate C9 om 18:30uur (nederlandse tijd dus 2:30uur) We hadden er toen dus al zo’n 22 uur opzitten.
We hadden 1874 miles voor de boeg (3016km) in een Boeing 737-900w

Vlak voor landing zagen we mount Rainier.

Na de landing gingen we de mallemolen weer door en gelukkig konden we onze koffers snel pakken en richting taxi. Deze man uit India woonde 20 jaar in Seattle en zoefde ons met hoge snelheid richting ons hotel.

Inchecken in het hotel The Inn at Virginia Mason op 1006 Spring Street ging soepel en snel naar de 8e verdieping kamer 804.

Na een snelle douche zijn we 22:30 uur in slaap gevallen.
Het was me het dagje wel zo na 25 uur ofzo...

We zijn 25,5 uur wakker geweest, maar nu zijn we in ons hotel.
Het is hier nu rond 10 uur lokale tijd , we gaan nu proberen te slapen tot 7 uur smorgens.
Mogelijk hebben we dan minder last van de 9 uur tijd verschil.
De kinderen sliepen na 5 minuten al.

We zijn geland in Houston. Over een paar uur verder naar Seattle.

Morgen om 11:05 gaan we met United UA21 eerst naar Houston.
Daarna om 18:30 gaan we met United UA619 naar Seattle.
Hier komen we aan om 21:12 dat plus 9 uur tijdverschil (06:12 Nederlandse tijd).
Ik denk dat we dan rap naar het hotel gaan en ons bedje in kruipen.

Nog een week en dan gaan we op vakantie met de Camper naar de USA.
Hieronder ongeveer de route, echter niets staat vast alleen het begin Seattle en het einde Atlanta.



Verschillende leuke plekken op de mogelijke route.